နကၡတ္မၾကဳံလည္း
ေျမသားေပၚက ငရဲဘုံမွာ
တို့ျပန္ဆုံံၾကရေအာင္....
ကိုယ္ပုိင္အေရာင္အဆင္းမရွိတဲ့
ၾကယ္အလင္းေတြေအာက္မွာ
ပုိးစုန္းၾကဴးငယ္ေတြက
မင္းကုိေလွာင္ရယ္ေနၾကလိမ့္မယ္
ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့မီးျပတိုက္ေတြအတြက္
ငုိရႈိက္မေနပါနဲ့ေတာာ့ မာရီလင္
လူ့အျဖစ္သားရဲတြင္းထဲ
ေလထီးမပြင့္ဘဲခုန္ဆင္းခဲ့
ရွင္သန္ျခင္းရဲ့အဓိပၸာယ္ဟာ
မဆုံးတဲ့ညဥ့္နက္ေတြကုိ
လွဳိဏ္ေခါင္းတူးေဖာက္ထြက္ေနတဲ့ ေျမႂကြက္တေကာင္
မရိတ္သိမ္းရေသးတဲ့ ေကာက္ရုိင္းပင္ေတြအတြက္
ေႏြဦးၾကိဳတံစဥ္တလက္
လေရာင္အသိုက္မွာ ငွက္ႏႈိက္ဖို့
ေက်ာက္ေတာင္နံရံေတြကို အာခံေနတဲ့
ေတာင္တက္သမားတေယာက္
မဏိေမခလာမရွိတဲ့သကၠရာဇ္ေတြထဲ
အလ်ားလုိက္လက္ပစ္ကူး
တံခြန္ခူးဖို့
ေခ်ာတုိင္တက္ခဲ့တယ္
သစ္ေကာင္းအိမ္
(၂၉. ၇. ၂၀၀၈)
ေကာင္းလိုက္တဲ႔ကဗ်ာေလး...ဖတ္ရတာ အရသာရွိပါ့။
ReplyDelete