ငါႏွင့္ငါသာပါေသာ ငါ့ကဗ်ာ

ငါ ေရးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ပါပဲ...
ေအာ္စကာေတာ့ မေမွ်ာ္ပါဘူး...
ဒါေပမယ့္ ငါကိုယ္တိုင္ ဒါရိုက္တာ လုပ္တယ္...
ငါ့ဘာသာ ငါပဲ ကိုယ္ေတြခြဲလို႕...
ငါ ကိုယ္တိုင္ပဲ သရုပ္ေဆာင္တယ္...
ဇာတ္လိုက္ဆိုတဲ့ အေကာင္တိုင္းကလည္း ငါျဖစ္လို႕...
ငါ ခ်စ္တဲ့ မင္းသမီးေတြနဲ႕ ငါတြဲပစ္လိုက္ပါတယ္...
ဂ်က္ဆီကာအယ္လ္ဘာတို႕...
ဂ်နီဖာလဗ္ဟ်ဴး၀စ္တို႕...
ခ်စ္စရာေလးေတြနဲ႕ေပါ့...
ေနာက္ေတာ့
ငါ့ရံုမွာပဲ ငါ့ဇာတ္ကို ငါတင္ခဲ့တယ္...
ဘာလို႕ဆို
တျခားရံုေတြကို ငါက အထင္မၾကီးဘူးေလ...
ငါ့ဇာတ္ကို ငါၾကည့္ဖို႕လည္း
ငါ့ ကိုယ္ငါပဲ တိုက္တြန္း ေသြးေဆာင္ ဖ်ားေယာင္းခဲ့တယ္...
ငါ့ကိုယ္ငါ ဂုဏ္ယူေနမိတာကေတာ့
ငါ့ဇာတ္ကိုၾကည့္ဖို႕ ဘယ္သူတစံုတေယာက္ကိုမွ်
ငါ မတိုက္တြန္းခဲ့မိတာပါပဲ...
ငါ ့ရံု၀င္ခအတြက္ေတာ့
ငါ့ ဘ၀ကို ငါကိုယ္တိုင္ ထိုးေခ်ျပီး ေပးခဲ့ရတာေပါ့ေလ...
“ေၾကးၾကီးလိုက္တာ-”လို႕ငါ့ဘာသာငါ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနေသးရဲ႕...
ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္းလည္း...
ငါ့ဘာသာငါ ျပံဳးေနမိေသးတယ္...
ငါ့ဇာတ္ရံုကလည္း ေစ်းၾကီးလြန္းလွခ်ည္လားလို႕ စဥ္းစားမိရင္းနဲ႕ပါ...
ေနာက္ေတာ့လည္း
ငါ့ဇာတ္ကို ငါၾကည့္ဖို႕ ငါ့ကိုယ္ငါ တိုက္တြန္းရင္း ငါ့ရံုေရွ႕မွာ ငါက္ိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ့တာေပါ့...
ငါ့ရံုေရွ႕ငါေရာက္ေတာ့
ငါဘာေလွ်ာက္လုပ္တယ္ထင္လဲ...
ငါ့ရံု၀င္ လက္မွတ္ကို
ငါ့ဘာသာငါ တစစီ တစစီ ဆုတ္ျဖဲပစ္လိုက္မိတာေပါ့...
ခုေတာ့ ငါ့ရံုထဲကို ငါ ၀င္လို႕ မရေတာ့ဘူး....
ငါဟာ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေကာင္းတခုအတြက္ ရံု၀င္ခြင့္ လက္မွတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကေလးတေယာက္လို
ငိုေနမိတာေပါ့...
တကယ္ေတာ့လည္း ငါဟာ ငါ့အေရွ႕မွာပဲ
ငါ့ဘာသာငါ ထိုင္ငိုေနမိတာပါ...
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ေခ်ာ့လို႕ မရဘူး...
ငါ့အတြက္ ဘယ္သူမွ မငိုၾကေစလိုပါ...
ငါ့ဘာသာပဲ ငါ့အတြက္ငါ ငိုပါရေစ...
သည္ကဗ်ာကိုလည္း
ငါ့ဘာသာငါ ငိုေနရင္း ေရးလိုက္ပါတယ္ဆိုတာ
ငါ့ဘာသာ ငါ သိပါေစ...

(ေအာင္သာငယ္)