ကၽြန္ေတာ္စြဲလမ္းမိေနေသာ ဖိနပ္တစ္ရံ

ေငြေျခာက္ေသာင္းတန္ ဖိနပ္တစ္ရံကုိ သေဘာက်မိတဲ့ေန႔မွာ ေထာင့္ႏွစ္ရာတန္ တာယာဆုိလ္းျပားနဲ႔ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံကုိ ကြၽန္ေတာ္သတိတရ ႐ွိသြားမိတယ္….။ အဲဒီတုန္းက ေလးတိေလးကန္ ေန႔စြဲေတြကုိ အားမလုိအားမရ ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္ေပါ့။ ဘ၀ဆုိတာ အညဳိေရာင္ပါလုိ႔ စိတ္ထဲက အမာရြတ္ေတြကုိ ပြတ္သပ္ေနမိတုန္းေလ။ ေကာင္းကင္က ကမာၻဖ်က္မုိးလားလုိ႔ ထင္မွတ္မွားေအာင္သိပ္သည္းေနပါတယ္။ တတိယလႈိင္းလုံးနဲ႔ တတိယကမာၻမွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေခါင္မၿမဲတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံအတြက္ စိတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနပါတယ္…။ ထင္မွတ္ထားတာထက္ ပုိမုိခုိင္ခန္႔ေနတတ္တဲ့ ဆင္းရဲသား ဖိနပ္တစ္ရံဟာ ခရီးတုိ၊ ခရီးလတ္ေတြအတြက္၂၀က်ပ္တန္ ဘတ္စ္ကားကုိ ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါမစီးတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ၀ါးစားေနသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ သက္တမ္းကုန္ရက္က သိပ္နီးကပ္ေနပါတယ္။ လမ္းမ်ားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္လတန္သည္ သုံးလတန္သည္မွာ ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ ၀ယ္စီးရေလ့ ႐ွိပါတယ္။ တခါတရံ ေငြေၾကးျပတ္လပ္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သည္ ဂတ္စ္ျဖည့္သည္ဆိုတဲ့ ၃၈လမ္းထိပ္က ကိုတင္သန္းနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာေနခဲ့ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ ရန္ကုန္ေန႔စြဲေတြထဲမွာ ဖိနပ္မပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားဖူးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ ၾကာသပေတးလား၊ ေသာၾကာလား မေသခ်ာေပမယ့္ အဲဒီေန႔က အိပ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံျပတ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ေစြလို႔ေပါ့။ မနက္႐ုံးလာကတည္းက ကတၱီပါသဲႀကိဳးက နဲ႔တဲ့တဲ့။ ျပတ္မွာစိုးလို့ ဖိနပ္ကို ခါးႀကိဳးထိုးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေပမယ့္ ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔ သားအဖလို႔ ပတ္၀န္းက်င္အျမင္မ်ား ေစာင္းမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေျခတစ္လွမ္း သိစိတ္တစ္သန္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေ႐ြ႕လ်ားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဖိနပ္ကို ႏွေျမာတဲ့ စိတ္ကေလးသာ ဖယ္ထုတ္လိုက္ရင္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္မ်ား ဆိုက္ေရာက္ေလမလားကို ထင္မွား ေတြးမိေသးတယ္။ ႐ုံးေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဂၚလီတစ္လံုးလို လွိမ့္ဖုိ႔ အလုပ္ေတြက တပံုတပင္ ေစာင့္ေနတယ္။ ပထမဆံုး သြားရမယ့္ခရီးက ကမ္းနားလမ္းေပၚက ဂ်ာနယ္တိုက္တစ္ခုမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔၊ ဒုတိယက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသစ္ထဲက ေဆးဆိုင္အမွာေတြ သြား ေကာက္ဖို႔၊ တတိယအလုပ္က အထက္အရာ႐ွိ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား၀ယ္ဖို႔နဲ႔ သူ႔ကိုေယာက္်ားစစ္မွန္ေၾကာင္း အာမခံအားတုိးေဆး၀ယ္ဖို႔၊ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးမ အတြက္ လက္ကိုင္အိတ္ေစ်း ေမးခဲ့ဖို႔စတာေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကုိ ႐ုံးအမိုးေအာက္ကေန အၿပီးသတ္ ကန္ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ရက္စက္လွခ်ည္လား . . . မိုးရယ္…။ ၁၅၀၀ တန္ ထီးတစ္လက္နဲ႔ ခုခံကာကြယ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ မိုးစက္ေတြက ကတၱရာလမ္းေပၚ တေျဖာင္းေျဖာင္း ႐ိုက္ခ်ေနပါတယ္။ မိုးေတြ သိပ္မ်ားလို႔ အလုပ္နားေနလို႔ မရတဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့ အသက္တစ္ပိုင္းကို ႐ႊဲစိုေစခ်င္လည္း ႐ႊဲစိုခိုင္းလိုက္႐ုံေပါ့။ တခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကို သံထည္သံသားလို ယံုၾကည္မႈထားခဲ့ဖူးတယ္။ လတ္တေလာအခ်ိန္မွာ စိတ္ပူ ေနရတာကေတာ့ ကိုယ့္ေအာက္မွာ တစ္ခုတည္းရွိတဲ့ ဖိနပ္ကိုပါပဲ။ ကိုယ့္ထက္ ေအာက္က်တယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကို မေလးစားလုပ္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ မနက္က ႐ုံးကိုလာတဲ့ သမာဓိကို ျပန္လည္စုပ္ယူၿပီး သကာလ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္တစ္စံုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚ ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္တယ္။ တစ္လွမ္း၊ ႏွစ္လွမ္း၊သံုးလွမ္း၊ ေျခလွမ္းသံုးဆယ္၊ ေျခလွမ္းငါးဆယ္၊ ေျခလွမ္း၂၀၀ အေရာက္မွာ . . .။ မေတာ္လို႔ပါ . . . ေဆာရီးေနာ္ . . .။ ေဖာက္ . . .။ ကမၻာႀကီးကို ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သိမွတ္စိတ္ေတြက အပူခ်ိန္ တက္လာတယ္။ လူေတြက ဆူးေလမီးပြိဳင့္ထိပ္မွာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ ကမၻာလည္ေနတာကို ရပ္ရမလို၊ မသိလိုက္ မသိဘာသာ လိုက္လည္ျပရမလိုနဲ႔ မတ္မတ္ႀကီး ငူေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဖိနပ္ အျပတ္ေတြ စြန္႔ပစ္ထားခြင့္ ႐ွိမ႐ွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖိနပ္အျပတ္တစ္ရံကို ကိုင္ၿပီး ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ေရာက္တဲ့အထိ ေ႐ွ႕ဆက္သင့္ မသင့္ ေ၀ခြဲရခက္ေနပါတယ္။ ဒီအရပ္က လူေတြကိုၾကည့္ရတာ ဖိနပ္ျပတ္ဖူးပံု မေပၚဘူး။ သစ္သစ္လြင္လြင္ ဖိနပ္ဆိုင္ႀကီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိမသာ ပလက္ေဖာင္း ေဒါင့္စြန္းမွာ ဖိနပ္အျပတ္ေလးကို စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တယ္။ မနက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းက ကြၽန္ ေတာ့္အေပၚ က်ိန္ဆိုေနမွာ အားနာနာနဲ႔ ျမင္ေယာင္မိရင္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာလို႔ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ေနမိလိုက္ပါတယ္။ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့. . .။ ဖိနပ္စီးလို႔ရပါတယ္႐ွင္ . . . ။ ဗ်ာ . . .။ ဟို ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္က ေရေတြအရမ္းစိုေနလို႔ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိမ္ရတဲ့အခါ နံရံေပၚက ကိုယ္မ်က္ႏွာကိုယ္ ျပန္မၾကည့္ရဲ သလိုပဲ။ ေျပာင္လက္ ေနတဲ့ ေၾကြျပားနံရံေပၚက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ျပန္ခိုးၾကည့္မိတယ္။ ထည့္ေနၾက ေၾကာ္ျငာပဲ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ႏွစ္ေသာင္း ငါးေထာင့္သံုးရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဘာက္ခ်ာေလးျဖတ္ေပးပါ။ ဟူး . . . ေလထဲကို စိုးရိမ္စိတ္ေတြ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြ မ်ားသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါကမၻာႀကီးေရ . . .။ အစ္ကိုဒီမွာ မိုးတြင္းစီးေတြ ေထာင့္ငါးရာ။ ဖိနပ္မပါမွန္းသိလို႔ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္က အတင္းေခၚေရာင္းေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာက ၂၁ရာစုကိုျဖတ္သန္းဖို႔ လက္က်န္ ေငြႏွစ္ရာပဲ ရွိေတာ့တာ။ ဖိနပ္မပါတဲ့ အတူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီး အဲဒီေန႔က ဆူးေလဘုရားတက္ဖူးခဲ့တာလည္း အမွတ္ရေနတယ္။ မိုး ေတြက ပိုၿပီးသိပ္သည္းလာတယ္ ။ ဘုရားေစာင္းတန္းက ဖိနပ္အပ္ရန္ဆိုတဲ့ ေကာင္တာနားထိုင္ၿပီး မိုးသည္းထဲက အေတြးစေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရယ္ေမာေနမိေသးတယ္ . . .။ အစ္ကို ဒီဖိနပ္ယူမွာလား . . .။ ဗ်ာ . . .။ ဟုတ္ကဲ့ မယူေသးဘူးေနာ္ . . . ။ အစ္ကို ဖိနပ္ကိုထိုင္ၾကည့္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေတာင္ရွိၿပီ . . .။ ဟုတ္ ေဆာရီးေနာ္ . . .။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ . . .။ အေတြးလြန္သြားမိလို႔ပါ. . . ။ ဖိနပ္တစ္ရံက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္ရန္႐ွိေသာ မနက္ျဖန္မ်ားဆီကို ဆြဲေခၚယူသြားပါေတာ့တယ္ . . .။

မိုးလႈိင္ည