ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ၾကြက္တြင္းလုိတုိက္ခန္းတြဲတစ္ခုမွာ… အထီးက်န္ၾကြက္အုိၾကီးတစ္ေကာင္လုိ သူေခ်ာင္ပိတ္မိေနဆဲ….။
သူ႔အလုပ္စားပြဲဆုိတာကမနက္ခင္းေနေရာင္ၿခည္၁၅ံတိမ္းေစာင္းက်ေရာက္ၿပီး… ေသာက္လက္စစီးကရက္တစ္ဗူးနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွမေဖာက္ၿဖစ္တဲ့ ၀ီစကီပုလင္းျပားတစ္ျပားတစ္ခါတစ္ခါေတာ့ဘ၀ဟာ၀ီစကီလုိခါးၿပီး တအိအိမူးတတ္တယ္လုိ႔ သူေတြးမိတယ္…।။ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ၿမိဳ႕လည္မက်တက် သူ႔အခန္းထဲမွာေမွာင္ရိပ္ေတြကဟုိတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ စြန္းေပေနက်ပါ…။ မ်ားၿပားလြန္းတဲ့စာအုပ္ေတြအတြက္ အလင္းေရာင္၀င္ႏုိင္တဲ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိစာအုပ္စင္ေတြကပိတ္ဆုိ႔ထားၾကလုိ႔ပါပဲ…။သူ႔ကုိ သားေကာင္လုိအမဲလုိက္ေနတဲ့အယ္ဒီတာမုဆုိးတခ်ိဳ႕သာသူ႔အခန္းကုိ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးလာတတ္ၾကတယ္…။လုံးခ်င္းေလးတစ္အုပ္ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္တစ္ေလအတြက္… ေငြေၾကးတတန္အခ်ိန္တတန္ေပးၿပီးတကူးတကပင္ပန္းခံလာၾကသူေတြေရာက္လာၾကၿပီဆုိ…
ထမင္းသုိးတစ္ထုပ္ရလုိက္တဲ့ ၾကြက္အုိၾကီးလုိ သူ ေပ်ာ္ျမဴးေနတတ္ပါတယ္…။
ခင္ဗ်ားသိပ္နာမည္ၾကီးေနၿပီလုိ႔…သူငယ္ႏွပ္စားအယ္ဒီတာတခ်ိဳ႕ကသူကုိေျမွာက္ပင့္ေၿပာတဲ့အခါ… က်ဳပ္နာမည္ၾကီးတာက်ဳပ္နဲ႕ဆုိင္တဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာဗ်ာလုိ႔သူၿပန္ေၿပာမိတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ၿပဳံးၿပဳံးပါ…တခ်ဳိ႕ကေတာ့ရႈံ႕မဲ့သြားၾကတယ္…။သူဘယ္ေလာက္နာမည္ၾကီးၾကီး သူေရးတဲ့စာအုပ္ကအုပ္ေရငါးရာဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူး…။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒုတိယအၾကိမ္ မရွိဘူး။
စာနယ္ဇင္းသမားတခ်ိဳ႕ကသူ႔ကုိအင္တာဗ်ဴးခ်င္လုိ႔ ဆက္သြယ္တတ္ၾကေပမယ့္…
သူအၿမဲၿငင္းေတာ့သူ႔ကုိလွ်ဳိ႕၀ွက္သူၾကီးလုိ႔ သတင္းေရးၾကၿပန္ေရာ…တေလာကသတင္းေထာက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သူ႔အတၳုဳပတၱိကုိေမးေသးတယ္။ ငါေသေတာ့မွတကူးတကလုိက္ရွာရင္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့လူ႔ဘ၀ထဲမွာမင္းအလုပ္တစ္ခုရတာေပါ့…
လုိ႔သူေၿပာခဲ့ေသးတယ္… ေကာင္ေလးကေတာ့ဘယ္လုိေတြးေနမယ္မသိဘူးတစ္ခါတစ္ခါ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္အတၱၾကီးသူလုိ႔ စြပ္စြဲမိၿပီးတစ္ေယာက္တည္းေၾကကြဲဖူးတယ္…।။
စာေရးတယ္ဆုိတာစကားလုံးေတြအေတြးအေခၚေတြ ခံစားမႈေတြကုိ ၾကြက္ကုိက္သလုိပါပဲလား…।
သူူဘယ္ေလာက္ပဲစနစ္တက်ထားပါေစ မနက္ေရာက္ရင္ သူ႔စာေရးစားပြဲမွာ…
သူ႔ထုိင္ခုံေပၚမွာ၊ၾကမ္းၿပင္မွာစာအုပ္ေတြ…
ေရးလက္စစာမူေတြ၊စကၠဴအလြတ္ေတြစာရြက္ အပုိင္းအစတခ်ဳိ႕ၿပန္႔က်ဲေနတတ္ပါတယ္…
ညဆုိတာသူအိပ္ခဲ့သလားမအိပ္ခဲ့ဘူးလားသိပ္မေသခ်ာတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခု…
တခါတရံေတာ့သူကုိယ္တုိင္မထင္မွတ္ထားတဲ့စာမူၾကမ္းတစ္ခ်ဳိ႕ေရးၿခစ္ၿပီးသားၿဖစ္ေနတတ္တယ္…
အေ၀းသင္တကၠသုိလ္သင္ခန္းစာေတြကုိေတာင္နပ္မွန္ေအာင္မတတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့
သူ႔အတြက္ေလးလံလြန္းတဲ့စာတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ သူေရးခဲ့မိပုံရတယ္…။
နံရံံကုိအဓိပါယ္မဲ့ေငးစုိက္မိခ်ိ္န္တုိင္းမိသားစုဓါတ္ပုံေလးတစ္ပုံေတာင္ခ်ိတ္ဆြဲမထားႏုိင္ခဲ့တာ
သတိရမိတယ္… သူ႕ရဲ႕မိသားစုဆုိတာကေကာ သူ႕ကုိ သတိတရရွိေနပါ့မလား…။
ဘ၀မွာ စာေရးမယ္ဆုိကတည္းက သူရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံးလူသားေတြနဲ႔ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း
ေ၀းကြာသြားခဲ့ရတာ အခုေတာ့ ကမာၻ တစ္ဖက္ဆီၿခားလုိ႕…
ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံတစ္ခုက ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲ စာေပတစ္ခုကုိ ေရးဖြဲ႕ေနရင္း သူက ပုိၿပီးက်ဳံလွီေဖ်ာ့ေတာ့လာေနၿပီ…။
စာေရးဖုိ႕ ထမင္းစားရုံအလုပ္ေတြကုိ သူငယ္ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကဳံဆုံခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ…။
အခုေတာ့ ထမင္းစာဖုိ႔ စာေရးရုံအလုပ္ေလာက္ေတာင္ သူ႔မွ အပန္းတၾကီး…
၀ုိင္းပယ္ခံထားရတဲ့နာက်င္မႈေတြနဲ႔…।ေရေပၚဆီပညာတတ္ေတြဖတ္ဖုိ႕
ဘယ္လုိစာမ်ဳိးေတြသူေရးတတ္ရဦးမွာလဲ…।
ပလိပ္ေရာဂါၿဖစ္ေနတဲ့ၾကြက္တစ္ေကာင္ကသူ႕ေမွာင္ေနတဲ႕
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာကမာၻဦးေတြးအေခၚေတြကုိက္လုိ႔…။
မုိးလႈိင္ည
No comments:
Post a Comment
ကေဖးဆိုင္ထဲက တေစၦေတြပါပဲ ...
ညလံုးေပါက္ ေသာင္းက်န္းေနတတ္တယ္
သူတို႔အသံေတြက ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား
ဘယ္လိုမကၽြတ္လြတ္မႈမ်ိဳးနဲ႔
သူတို႔ေျခာက္လွန္႔ေနျဖစ္ၾကလည္း..။
ကဗ်ာေရးတဲ့ တူရာလူမုိက္ေတြ စုေပါင္းေနထုိင္တယ္...။