သင္ရုိးမရွိတဲ့ဘ၀မွာ
မင္းက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ
ထုတ္ထုတ္ရႈိးတယ္ ေကာင္မေလးရယ္
တစ္ကယ္ေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္မွမသင္ၾကားမတတ္ေၿမာက္ေတာ့
ကုိယ္ၿပင္ပအၿခားအရာေတြကုိ
ငါတုိ႔ ၾကြား၀ါၿပီးနားလည္ခဲ့ၾကတယ္…
ၾကြယ္၀မႈမရွိတဲ့ဘ၀ကုိ
မင္းက ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာၿပီလည္းေမးတယ္
ငါကေတာ့ ဒုကၡသစၥာကုိပဲယုံတယ္
သုခတစ္ခဏကုိေတာ့
ဘယ္လုိမွခံစားလုိ႔မရဘူး…
ငါအတယ္…
သံသရာအလည္အရႈပ္
ငါအပါယ္ေလးဘုံက သတၱ၀ါမလုပ္ခ်င္ဘူးေကာင္မေလးေရ…
အလွမရွိတဲ့ဘ၀မွာ
အလွၿပင္ဆုိင္ေတြကေတာ့ခပ္မ်ားမ်ားပဲ
ဆံပင္၊ေမြးညွင္း ၊ေၿခသည္း ၊လက္သည္း
ဘယ္အရာကၿမဲမလည္း…
ေနာက္ဆုံးေတာ့
သူအုိ ၊သူနာ၊သူေသေတြနဲ႔
ငါတုိ႔ဟာ ကုိယ့္အသုဘ ကုိယ္
အလွၿပင္ေပးလုိ႔မွမရတာလား…
ေနာက္ဆုံးေတာ့
ဘ၀ဆုိတဲ့ နတၳိတရားကုိပဲ
ငါရင္ထဲမွာ ဥာဏ္ပညာနဲ႔အလွေမြးထားတယ္…။
မုိးလႈိင္ည
No comments:
Post a Comment
ကေဖးဆိုင္ထဲက တေစၦေတြပါပဲ ...
ညလံုးေပါက္ ေသာင္းက်န္းေနတတ္တယ္
သူတို႔အသံေတြက ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား
ဘယ္လိုမကၽြတ္လြတ္မႈမ်ိဳးနဲ႔
သူတို႔ေျခာက္လွန္႔ေနျဖစ္ၾကလည္း..။
ကဗ်ာေရးတဲ့ တူရာလူမုိက္ေတြ စုေပါင္းေနထုိင္တယ္...။