ကဗ်ာကယ္ဆယ္ေရး

ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ဂု႐ုႀကီးသံုးဦးသည္ ခေရပင္ရိပ္၀ယ္ထိုင္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆြးေႏြးေလသည္။

ပထမဆရာႀကီး။ ။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာကဗ်ာေလာကဟာ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားရင္ေတာ့ မၾကာဘူး၊

ေရစုန္ေမ်ာေတာ့မွာပဲ”

ဒုတိယဆရာႀကီး။ ။ “ဟုတ္တယ္”

ပထမဆရာႀကီး။ ။ “အခု ေနာက္ေပါက္ေကာင္ေလးေတြ သာဆိုးေသး။ ဘာတဲ့ ခံစားမႈ နိမိတ္ပံုရိပ္ေတြ မပါေစနဲ႔တဲ့၊

ကဗ်ာကို ကဗ်ာလို မေရးနဲ႔တဲ့ ”

ဒုတိယဆရာႀကီး။ ။ “ဘယ္လို ဖတ္ရမွာလဲ” “ခံစားခ်က္ေတြ အလၤကာေတြမပါဘဲ ကဗ်ာ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ဒီေရာဂါႀကီး

အျမစ္မဆြဲခင္ ျမန္ျမန္သုတ္သင္မွ”

ပထမဆရာႀကီး။ ။ “ဟုတ္တယ္…. ျမန္မာကဗ်ာေလာကကို ကယ္တင္ရမယ္… ကဗ်ာဆိုတာ ကဗ်ာ ပီသရမယ္”

လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၍ သူတို႔သံုးဦးသား ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ကာ “ကဗ်ာကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕”ဟူ၍ စတင္ဖြဲ႕စည္းေလသည္။ ၄င္းအဖြဲ႕ႀကီးသည္ တစ္စထက္တစ္စ အင္အားႀကီးမားလာကာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ားအဖြဲ႕ေပါင္း “၉၀”ေက်ာ္ ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည္။ (ရွိတာမွ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း (၁၄)ခုတည္းရယ္၊ အဖြဲ႕က (၉၀) ေက်ာ္တဲ့…။ ကဗ်ာဆရာေတြမ်ား ပံုေျပာပါတယ္)

ဤအဖြဲ႕ႀကီး၏ အဓိကလုပ္ေဆာင္ခ်က္မွာ ကဗ်ာမ်ားအခ်ိန္မီကယ္တင္ေရး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြကို အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ေပး သည္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြကို နာတာရွည္ ကုေပးသည္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြကို အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္တြင္ ထား၍ ကုသေပးသည္။ ဤႏိုင္ငံထဲတြင္ ကုသ၍ မရပါက ႏိုင္ငံျခားထိပင္ေစလႊတ္၍ ကုသေပးႏိုင္သည္အထိ ဤအဖြဲ႕ႀကီး၏ ေငြေၾကးအင္အားမွာလည္း ေတာင့္တင္းလာခဲ့သည္။ ေျခေထာက္တြင္ အမာရြတ္ရွိ႐ံုမွ်ျဖင့္ ေပါင္းရင္းမွျဖတ္ပစ္သည္အထိ စိုးရိမ္ႀကီးတတ္သည္မွအပ ဤအဖြဲ႕ႀကီးတြင္ ဆိုးဆိုးရြားရြား ေထာက္ျပစရာ မရွိေပ။

ယခုအခါ ကဗ်ာကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ႀကီးသည္ အင္အားႀကီးမားလာကာ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ကမာၻတ၀န္းလံုးတြင္ ႐ံုးခန္းခြဲမ်ား ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိသည္။ အေျခအေနေပးလာပါက ကမၻာ့ကဗ်ာကယ္ဆယ္ေရးေန႔ဟု သတ္မွတ္ကာ ထိုေန႔တြင္ ကဗ်ာမ်ားစု၍ ေသြးလွဴဒါန္းျခင္း၊ ကဗ်ာအခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကရန္အထိ စီစဥ္လ်က္ရွိသည္။

သို႔ေသာ္….

သူတို႔အဖြဲ႕ႀကီး၏ ေျဖရွင္းမရႏို္င္ေသးသည့္ ျပႆနာတစ္ပုဒ္မွာ သူတို႔အဖြဲ႕ႀကီး၏ ေဆာင္ပုဒ္သတ္မွတ္ရာတြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ တခ်ဳိ႕ကေဆာင္ပုဒ္ကို ကာရန္ႏွင့္ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးလိုသည္။ တခ်ဳိ႕က နိမိတ္ၾကမ္းၾကမ္းသံုး၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရးခ်င္သည္။ တခ်ဳိ႕က ကဗ်ာဆိုတာ ႏူးညံ့ရမည္ဟုဆိုကာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေရးးခ်င္ၾကျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔အဖြဲ႕ႀကီးတြင္ ယေန႔ထက္တိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ မရွိေသးေပ။­­­­­

 

ေျမမႈန္လြင္