အလြမ္းစာ

မုန္းတိုင္းက ၿပင္းထန္တယ္
မင္းအိမ္ေရွ႕က ဖယ္ရွားခံလိုက္ရတဲ႔ သစ္ပင္
ၿပန္မဆပ္ရေသးတဲ႔ အေအးတစ္လုံး
ေၿမပဲယိုလမ္းမ ေတာင္တန္း ပင္လယ္ မိုးတိမ္
ဓ ၄၅ ၂၂၆ ၅၀
ဥတုသုံးလီမွာ
ဂုဏ္ၿမင္႔သူသီခ်င္းနဲ႔ ေလလြင္႔ခဲ႔
ရွည္ၾကာစြဲၿမဲ
ခ်စ္မိကတည္းက စာလုံးေပါင္းမွားတယ္
ၿဖဴစင္မႈေတြ အေရာင္စြန္းထင္းသြားတဲ႔အခါ
ပန္းေရာင္အိမ္မက္မွာ အၿပစ္ရွိတယ္
အ၀ါေရာင္ကိုခြဲၿခမ္းစိတ္ၿဖာ အေၿဖမရခဲ႔
ကိုယ္ပိုင္ရင္ခုန္သံနဲ႔ တစ္ဆစ္ဆစ္စူး၀င္ခဲ႔တဲ႔ၿမွား
နႈတ္ဖို႔ခက္ၿပီ
တန္ဖိုးထားၿမတ္နုိးခ႔ဲေတာ႔
အရႈံးေတြလည္း ခ်ိဳၿမိန္ခဲ႔ၿပီ
ေသးေသးမႊားမႊားေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔
စြန္႔လႊတ္ဖို႔လည္း ရင္ေမာရၿပီ
ၿဖစ္တည္ေနမႈအတြင္း ၿငင္းဆန္ရင္း
ေ၀းေ၀းသြားရ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ
…………………………………………….
(၈)ထပ္တိုက္ေပၚက အရိပ္ေလးေရ
အခ်ိန္မွန္ဓာတ္ၾကိဳးေတြေပၚလာၿငိတဲ႔
ေကာင္းကင္မရွိ ငွက္တစ္ေကာင္
အသံတိတ္စကားလုံးေပါင္း ေသာင္းေၿခာက္ေထာင္
1000110001000100011100010111110011010100
မင္းအမည္နဲ႔ mail ပို႔လိုက္တယ္။ ။


မိုးပ်ံငွက္

ဝိပႆနာ

ေမွာ္ရုံဆုိမွေတာ့

သမင္ဘယ္ရွိပါ့မလဲ

မရွိၿခင္းကုိထမ္းၿပန္လာသူဟာ

သမင္စစ္စစ္ရလိမ့္မယ္…..။

ၿမဴကြဲခ်ိန္မွာ

အခါးကုိအခါးမွန္းသိလုိက္ရတာေလာက္

ခ်ိဳၿမသြားတာမရွိႏုိင္ေပဘူး….။

ေရဘူးနဲ႔ဖိနပ္ပါရဲ႔လား

ရထားက

ဥၾသသံမေပးပဲဆုိက္လာတတ္တယ္…..။


ေတာင္တြင္းယဥ္မင္းၾကဳိင္

အခုစလာေနၿပီဆိုေတာ့ စေရြ႕လာေနၿပီဆိုေတာ့

သတင္းစကားပါးလိုက္တယ္

က်ီးကန္းေတြရဲ႕ ေအာ္သံထဲေရာပါခ်င္ပါလာမွာေပါ့

သိမႈ အအိုအေဟာင္းေတြကို ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ လိုင္းဆြဲခိုင္းထားလိုက္

ရထားလိုတြဲထားတဲ့ စကားလံုးအတြဲလိုက္ႀကီး အာ႐ံုထဲအျဖတ္မွာ

သိမႈတံတားတုန္ခါႏႈန္းဘယ္ေလာက္ … ရွိမႈ … အျဖတ္

ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္ေနရာအထိျဖတ္မွာလဲ … ျဖတ္စရာ - ဆရာ - ဇရာ

အို - ဘယ္ႏွစ္ဦးကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေကာက္ယူထားတဲ့ စစ္တမ္းလဲ

ဟာဗ်ာ - ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ရမ္းမေနနဲ႔ေလ … ရမ္းခ်င္ရင္ ေဘးနားမွာ ယပ္ေတာင္ေလးလာရမ္း

ဒီဂိုးလ္ဒင္းလန္းမွာက ပူတယ္ … မာရီယာ အိုဇာဝါ - အိုဇာ

အိုဇာ - ဝါ - ဝါ - သူ႔ကိုသိလား

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ စြန္ တစ္ခါမွမလႊတ္ဖူးေသးလို႔

ရွက္ရမွာလား ေတေလ …

ဟာါာါာါာါာါာါာါ

မင္းနာမည္

ကပါ

သြားျပန္ၿပီကြာ

ေတြ႔ၿပီလား စကားလံုးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အႏၱရာယ္ရွိမွန္း

ၾကည့္ေတာ့ကြာ

ျခားေနတဲ့ ရွိမႈေတြၾကား သိမႈေတြကိုတန္းလိုက္ညွိမေနနဲ႔ေ

တာ့

ေတာ္ၿပီ - ေမာတယ္- woah – oh – my – fucking – god

womfg

womfg

……………………..



……………………..

ေျပာဖို႔က်န္သြားတယ္

စေရြ႕လာေနၿပီ







ၾကက္သြန္

၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ ၁၈ရက္

တတိယအၾကိမ္ လက္မထပ္မီ ရက္ပုိင္းအလုိ…

ဒီလုိပါသူငယ္ခ်င္းရ

ငါကအလုပ္အရမ္းမ်ားတယ္ေလ

အလုပ္မ်ားထဲၾကားထဲက အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္က်တယ္ဆုိေတာ့

မင္းငါ့ကုိ ေတာ္ေတာ္ကၿမင္းတဲ့ေကာင္လုိ႔ မွတ္ခ်က္မေစာပါနဲ႔ဦး

ငါက အသက္ၾကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တာ

မင္းလည္းအသိသားပဲ…

လူငယ္ဘ၀ကေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ခဲ့ရတာ

တစ္ရက္ေတာ့ကြာ…

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ၿပတ္သြားလုိက္ၿပန္တြဲလုိက္နဲ႔

မေရမရာ ငါ့ငယ္ခ်စ္ၾကီးက ငါ့ဆီကုိေရာက္လာတယ္

အဲဒီအခ်ိန္က မုိေတြသည္းေနတဲ့ ညေနေစာင္းၾကီး

သူမလည္း မုိးစက္ေတြစုိရႊဲေနတယ္

သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ေၿဖရွင္းရခက္တဲ့အရႈပ္အေထြးေတြရွိေနပုံပဲ

အဲဒါနဲ႔ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေႏြးဓါတ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့

ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိသြားၾကတယ္…

ငါလည္း သူ႔ကုိ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အခုေကာ္ဖီေသာက္မွာ

ႏွစ္ေယာက္စလုံးအက်ဳိးမရွိႏုိင္မယ့္ ဘယ္လုိစကားမ်ဳိးနဲ႔မေၿပာပါနဲ႔လုိ႔ ေၿပာထားလုိက္တယ္…

ပထမေတာ့သူလည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းၿဖစ္သြားတယ္…

ငါလည္းအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံပဲ

ေကာ္ဖီေတြအေၾကာင္း မုိးရာသီအေၾကာင္း Just for Laugh ေတြေၿပာေနလုိက္တယ္

ညေနခင္းထဲမွာ အေရးတၾကီးခ်ိန္းဆုိမႈေတြရွိေပမယ့္

သူမနဲ႔သုံးနာရီၾကာ ထုိင္စကားေၿပာၿဖစ္တယ္…

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူငါ့ကုိလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတယ္..

ငါ့အသက္လည္းသိပ္မငယ္ေတာ့တာနဲ႔

ပထမအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္က်တယ္ေပါ့…

လက္ထပ္ခြင့္ၾကဳိမတင္ထားလုိ႔ ေကာ္ပုိရိတ္က

ငါ့ကုိ ဟန္နီမြန္းထြက္ခြင့္မေပးဘူး..

ေအးေအးေဆးေဆးအတူေနရဖုိ႔ ငါတုိ႔ေႏြဦးေပါက္အထိေစာင့္ခဲ့ရတယ္…

ဒီလုိနဲ႔ေလးငါးႏွစ္ၾကာသြားတယ္…

ပုံမွန္အတုိင္းပဲ ငါအလုပ္ေတြမ်ားေနတုန္းပဲ..

ညဆုိအိမ္ကုိ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွာၿပန္ေရာက္တယ္..

မနက္ဆုိ ကေလးေတြမႏုိးေသးဘူး ငါအလုပ္ထဒုိးရတယ္…

မိသားစုပုိင္ ကုမဏီတစ္ခုေထာင္ထားရသလုိ

ငါအမႈေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ေကာ္ပုိရိတ္ကလည္း

လုပ္ငန္းခြဲေတြ ထပ္တုိးခ်ဲ႕ရတယ္…

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့မိန္းမဟာ ငါ့အတြက္အေဖာ္မၿဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး

လုပ္ငန္းကိစၥေတြ စီမံတာကအစ

အေထြေထြ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ အဆုံး

ငါ့အတြင္းေရးမႈးလက္ထဲအပ္ထားရတယ္…

ဘယ္ေလာက္ထိအေၿခအေနဆုိးသလည္းဆုိေတာ့ ငါအားကစားလုပ္ခ်ိန္.

သတင္းစာဖတ္ခ်ိန္.. ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ကအစ.. အတြင္းေရးမႈးအာဂ်င္ဒါနဲ႔သြားေနရတာ

သူမက ငယ္ရြယ္ဖ်တ္လတ္ၿပီး.. ငါစိတ္တုိင္းက်ကုိသိတယ္

ၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေထာက္အကူအမ်ားၾကီးရတယ္..

လက္တြဲလုပ္ေဆာင္တဲ့ သုံးႏွစ္အတြင္း ဘာအမွားအယြင္းမွမရွိဘူး..

အဲဒီ့၀န္ထမ္းေကာင္းကု ိ ငါလက္လႊတ္လုိ႔ၿဖစ္ပါ့မလား…

တစ္ရက္ေတာ့ သူမအလုပ္ထြက္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာတင္တယ္

ငါလည္း တစ္ပါတ္စဥ္းစားပါဦးဆုိၿပီး ေၿပာလုိက္တယ္..

တကယ္ တစ္ပါတ္လုံးလုံး စဥ္းစားခန္း၀င္ေနရတာက ငါ…

ေနာက္တစ္ပါတ္က်ေတာ့ငါသူ႔ကုိလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းရတာပဲ…

မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ မိသားစုကုမဏီကုိအၿပီးအပုိင္လႊဲေပးလုိက္တယ္

ငါအလုပ္လုပ္တဲ့ေကာ္ပုိရိတ္မွာ ငါက ဒါရုိက္တာ ဘုတ္အဖြဲ႔၀င္ၿဖစ္လာတယ္..

ရွယ္ယာအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ငါနဲ႔ ငါ့ပါတနာေတြလက္ထဲမွာ…

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ ေၾကြတစ္လက္ ၾကက္တစ္ခုန္ပါ

ငါငယ္ငယ္က ဆင္းရဲတာ မင္းလည္း အသိသားနဲ႔

ငါကေလာဘလည္းမၾကီးခဲ့ပါဘူး

နယ္ဘက္မွာ စုိက္ပ်ဳိးေရးၿခံေလးနဲ႔ စာေအးေအးေဆးေဆးေရးခ်င္တယ္လုိ႔

မင္းကုိငါ ခဏခဏေၿပာဖူးတယ္ေလ…

မင္းအိမ္ေထာင္ၿပဳတုန္းက ငါေၿပာခဲ့ဖူးတဲ့ဟာသကုိ မွတ္မိေသးလား..

ပထမအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ၿပဳတာ မသိနားမလည္လုိ႔

ဒုတိယအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ၿပဳတာက ရူးသြပ္တာ

တတိယအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ၿပဳတာက မုိက္မဲမႈလုိ႔…

အခု ငါ့ဘ၀က ေအးခ်မ္းေနၿပီ..

မထင္မွတ္တဲ့အလွည့္အေၿပာင္းမွာ.. ငါစီးပြားေရးေတြ လုံးလုံးဆုံးရႈံးသြားတယ္

ငါ့အတြင္းေရးမႈးေလးလဲ တၿခားေကာ္ပုိရိတ္ကုိလြင့္သြားတယ္..

ငါ့မွာ ေငြၿဖစ္လြယ္တဲ့ အမာခံပစၥည္းတခ်ဳိ႕က်န္ခဲ့တယ္ေလ..

အဲဒါေလးေတြေရာင္းၿပီး..

နယ္ၿမဳိ႕ေလးမွာ သေၿပၿခံစုိက္စားေနတယ္

ေအးခ်မ္းတယ္ကြာ… မင္းကုိလာလည္ေစခ်င္တယ္

လာမယ့္ တနဂၤေႏြမွာ ရြာတြဲဖက္ေက်ာင္းက ဆရာမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔

လူၾကီးစုံရာေရွ႕မွာ တတိယအၾကိမ္လက္ထပ္မလုိ႔…

ႏွစ္ေယာက္စလုံးခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပါေတာ့ကြာ..

အဲဒါမင္းကုိဖိတ္ခ်င္လုိ႔ ငါတကူးတကလာခဲ့တာပဲ..

တတိယအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ၿပဳတာဟာ မုိက္မဲတာပဲလုိ႔ဆုိရင္

ငါ့အတြက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါတည္းပါ…။

မုိးလႈိင္ည

လွ်ာ

  လွ်ာ

   သူမ သြားေတြရဲ႕နယ္နိမိတ္ကုိ ငါအမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္မိၿပီး

သူမရဲ႕ေပါ့ပါးတဲ့လွ်ာက္ုိ စုပ္မ်ဳိလုိက္မိတယ္ ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ

လွ်ာက ငါ့ကုိယ္ထဲမွာ ဂ်ပန္ငါးတစ္ေကာင္လုိ ေနေနၿပီ ။ ငါး

ေမြးကန္ရဲ႕ နံရံကုိ တုိးေ၀ွ႔ေနသလုိမ်ဳိး ငါ့ႏွလုံးအိမ္နဲ႔ ငါ့ရင္ေခါင္း

အကန္႔ကုိ ဒီလွ်ာက ပြတ္တုိက္တုိးေ၀ွ႕ေနတယ္ ။ ေအာက္ေျခက

ႏြံႏွစ္ေတြက ထၾကြေအာင္ ေမႊေႏွာက္ေနတယ္။ သူမက အသံကင္း

မဲ႔သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ကုိ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးေတြနဲ႔ စုိက္ၾကည့္

ၿပီး စကားတစ္ခြန္းကုိ ေစာင့္ေနရဲ႕ ။

   ဒါေပမယ့္ သူမကုိ စကားေျပာတဲ့အခါ ဘယ္လွ်ာကုိအသုံး

ျပဳရမလဲ ငါမသိ ။ ခုိးရာပါ လွ်ာနဲ႔လား ။ ဒါမွမဟုတ္ ေလးလံတဲ့

ေကာင္းျမတ္မႈျပည့္လွ်ံေနတဲ့  ငါ့ပါးစပ္ထဲမွာ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့

လွ်ာနဲ႕လား ။

ဇဗစ္ဂညဴး ဟားဗက္

ေမာင္သစ္မင္း  ( သုံးေယာက္ေကာင္းကင္ ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

Tongue

Inadvertently I passed the border of her teeth and

swallowed her agile tongue. It lives inside me now , like

a Japanese fish . It brushes against my heart and my

diaphragm as if against the walls of aquarium. It stirs

silt from to the bottom.

         She whom I deprived of a voice stares at me with

big eyes and waits for word.

         Yet I do not know which tongue to use when

speaking to her-the stolen one or the which melts in 

my mouth from an excess of heavy goodness.

ZBIGNIEW HERBERT

သမုဒၵရာ

ေျဖးေျဖး မာရီယာ …

မင္းကိုက္ေနတာ ငါ့လက္ညိႈးတစ္ဝက္ကုန္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ့။

မင္းလည္းသိပ္ေဝးေဝးမသြားနဲ႔။ ဟုိတစ္ေန႔တုန္းကပဲ မင္းလက္ညိႈးတစ္ေခ်ာင္းကို ဝိုင္းကိုက္လိုက္ၾကတာ

ခုမွျပန္ထြက္ခါစေလးမဟုတ္လား။

ကံေကာင္းရင္ ေနမဝင္ခင္ ငါတို႔ကိုက္စရာလက္ညိႈးေလးတစ္ေခ်ာင္းတေလရႏိုင္ပါတယ္။

ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ မင္းရဲ႕ထြက္လက္စ ငုတ္တိုေလးပါ ပါသြားႏိုင္တယ္။

ေျဖးေျဖးေပါ့ မာရီယာရယ္

ပ်င္းလာရင္ အမဲလိုက္သီခ်င္းေလး တိုးတိုးညည္းေနေပါ့။

မင္းကလူငယ္ဆိုေတာ့လည္းစိတ္ျမန္လက္ျမန္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။

ခုခ်ိန္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနတာအေကာင္းဆံုးပဲ။

ေဟာ … ေျပာရင္းဆိုရင္း ေျခသံၾကားတယ္ေဟ့

ဗိုက္ျပည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေကာင္မွမလြတ္ေစနဲ႔ေပါ့ မာရီယာ။

မင္းဟာ သားေကာင္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ အရဲရင့္ဆံုး သူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ငါသိတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြလာရင္ေတာ့ ေဝးေဝးကေရွာင္ …။

ၾကက္သြန္

၁၃ရက္၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၀