ငတုံး

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ငတုံးဟု ဘယ္သူ စတင္ေခၚေ၀ၚ သုံးစြဲသည္ကုိ မမွတ္မိပါ။ မူလတန္းတုန္းက ဆရာမလား အေမလား သိပ္မေသခ်ာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ပါသည္။ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ငတုံးဟုေခၚၿပီး ေခါင္းေခါက္ေလ့ ရွိပါသည္ ထုိနည္းလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းပုိင္ ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကုိ ေခၚၿပီး အဲဒီေကာင္ေလးက တုံးတုံးအအဟု တုံးတိတိနဲ႔ ေျပာတတ္ပါသည္။ အေမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တုိင္းလည္း အငယ္ေကာင္က တုံးတယ္လုိ႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အငယ္ေကာင္ဟု သုံးစြဲျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္တြင္ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေနျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအစ္မၾကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အၿမဲ လူလည္က် ေနပါသည္။ ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀ကတည္းက ကစားစရာ စားစရာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ့္ေ၀စုနဲ႔ ကုိယ္ မိဘမ်ားက ခြဲျခမ္းေပးေသာ္လည္း အစ္မၾကီး လူလည္က်၍ ကၽြန္ေတာ့္ ေ၀စုေတြသည္ ေနာက္ဆုံးသူတြင္သာ နိဂုံးခ်ဳပ္ရ စၿမဲၿဖစ္ပါသည္။ ထုိအျခင္းအရာကုိ အေမသိတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ ငတုံးဟု ေခၚပါသည္။

မူလတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာလည္း အၿမဲတမ္း ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္၊ ေပတံ၊ စာအုပ္၊ ယုတ္စြအဆုံး လြယ္အိတ္ အထိပါ ေပ်ာက္ဖူးပါသည္။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကျမင္း၍ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲက၀င္ေရာက္ အျပစ္ေပးခံရေပါင္းလည္း မေရတြက္ႏုိင္ပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ငတုံးဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ရပါေတာ့သည္။ ကေလးဘ၀အရြယ္ တုံးအျခင္းက ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ္လည္း လူငယ္အရြယ္ တုံးအျခင္းကေတာ့ ရင္နင့္စရာေတြပါ ပါလာတတ္ပသည္။ အေမ စိတ္ပူရသည့္အထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ငတုံးညျဖစ္ေနၿခင္းက ထိပ္ဆုံးက ပါ၀င္ေနပါသည္။ ငါ့သားက ကုိယ့္ အႏၱရာယ္ ကုိယ္မေရွာင္တတ္ဘူးဟု အေမ အၿမဲေျပာတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြကို လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ ေရွာင္မေနခ်င္ပါ တည့္တည့္ တုိးၿပီးသြားရင္ ငါ့အလွည့္ၿပီးၿပီလုိ႔ ေတြးမိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က တပင္တပန္းခံ ေရွာင္ေျပးမေနတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ တုံးအပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ၀ုိင္း၀န္း ေခ်ာက္ခ်တာကုိ ခဏခဏခံရဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ စိတ္မဆုိးမိပါ သူတုိ႔ ေခ်ာက္ခ်၍ ကၽြန္ေတာ္ပညာေတြ ရတယ္ဟု သာသေဘာထားပါသည္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆီက ပုိက္ဆံေခ်း၍ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မေပးတတ္ပါ။ တခ်ဳိ႕ မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နင္းတက္သြားၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာင္ ျပန္မေျပာတတ္ပါ။ သူတုိ႔က အၿမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကြယ္တြင္ ငတုံးဟု ျပန္ေျပာေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားရတတ္ပါသည္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ရင္လာဖြင့္တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႔မွ် မခံစားရပါ ။ ငတုံးတစ္ေကာင္သည္ ေလာကဓံ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ မည္သုိ႔ေသာ ခံစားမႈမွ်မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငတုံးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ရျခင္းမွာ အတၱ၊ မာန၊ ပေယာဂေတြႏွင့္ ခၽြန္ျမ မေနခ်င္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာဆရာ တာရာမင္းေ၀ မဆုံးပါးခင္က ေရးခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကဳိက္ေသာ စာသား တစ္ခုရွိပါသည္။ “မိမိကုိယ္ကုိ အစြန္းမထြက္ေအာင္ ေနတတ္ပါၿပီ သူတစ္ပါး အစြန္းနဲ႔ေတာ့ လြတ္ေအာင္ မေရွာင္တတ္ေသး” လူဘ၀ထဲက ခၽြန္ျမေနတဲ့ အစြန္းေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ထုိးဆြခံေနရတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစြန္းက ခပ္တုံးတုံး ျဖစ္ေနသည္မုိ႔ တျခားလူေတြ ထိမိခုိက္မိရွိေနသည့္ တုိင္ေအာင္ သက္သာရာရမည္ဟု ယူဆမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ငတုံးတြင္ ခ်စ္သူ ခပ္လည္လည္ တစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူမသည္ မနက္အိပ္ထ မ်က္ႏွာသစ္သည့္ အခ်ိန္ကုိ ေမးလွ်င္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လိမ္ညာ ေျပာတတ္ပါသည္။ သူမသည္ အစ္ကုိေတြ ေမာင္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေၾကာင္း ေျပာတတ္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အကုန္လုံး သူ႔ရည္းစားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမေၿပာသမွ် အကုန္ယုံသည္ ဟုေၿပာတတ္ပါသည္။ ဒါဟာလည္း ငတုံးတစ္ေကာင္၏ ၀တၱရားအရ သံသယ မထားသင့္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပ်င္းရိလာေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားသည္ ေနာက္ထပ္ မဆက္သြယ္ပါနဲ႔ဟု စာတုိေလးတစ္ေစာင္ေလး ေရးေပးခဲ့ၿပီး ေယာက္်ားယူသြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသည္းကြဲၿပီး အရက္ေသာက္ မေနပါ။ ငတုံး တစ္ေကာင္သည္ အသည္း မကြဲတတ္ေၾကာင္း သူမသိရွိ မသြားသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အားနာ၍ ေနပါသည္။ ေနာက္ထပ္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ထား ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ငတုံးသည္ အသည္း မကြဲတတ္ေၾကာင္း ၾကဳိတင္ေျပာျပဖုိ႔ လုိအပ္ေလမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာမိပါသည္။

ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ငတုံးဟု တိတိပပ ေခၚဆုိခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖျဖစ္ပါသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေလးအနက္ ဂရုစုိက္တတ္သူ တစ္ဦးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖပါပါသည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းၾကဳိ ေက်ာင္းပုိ႔ အၿမဲလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ပါ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း လုိက္ေပါင္း၍ ဂရုစုိက္တတ္သူပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းစာ ျပင္ပ စာေပဖတ္ရႈမႈ အေပၚမွာလည္း အေဖ့ လမ္းညႊန္မႈႏွင့္ ေက်းဇူးတရားေတြ တင္ရွိပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ငတုံးလုိ႔ ေခၚရတဲ့ဇာတ္လမ္းစ ပါသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားေရး ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ အေမရိကန္ အေၾကြး၀ယ္စနစ္ေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါး တစ္ေစာင္ေရးမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာအားရ အေဖ့ကုိ ျပေတာ့ အေဖေသခ်ာ စူးစုိက္ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပင္းအထန္ ေ၀ဖန္ပါေတာ့သည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ငတုံးဟု ေခၚပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဏ္စနစ္ မေလ့လာ မသုံးသပ္တတ္ပုံ၊ ေငြေၾကးယႏၱယား အေၾကာင္း သေဘာမေပါက္ပုံတုိ႔ကုိ ေ၀ဖန္ပါသည္။ အေဖ့ ေ၀ဖန္ခ်က္တုိ႔သည္ ယုတိၱက်ပါသည္ လက္ေတြ႔ဆန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရးသားခ်က္တုိ႔သည္ အႏုမာန မွန္းဆခ်က္တုိ႔သာ ျဖစ္သြားပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖမွန္ၿပီး ေနာက္ငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ပါသည္။ အႏုမာန မွန္းဆခ်က္တုိ႔သည္လည္း တခ်ိန္တြင္ လာေရာက္မွန္ကန္တတ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထုိေဆာင္းပါးေရးစဥ္က ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စျဖစ္ၿပီး အေဖက

ဘဏ္အရာရွိ တစ္ဦးျဖစ္သည္ အေဖေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ငတုံးခ်င္း သေရက်သြားပါသည္။

ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ငတုံးဟု ေခၚဆုိသူတစ္ဦးလည္း ရွိပါေသးသည္။ ထုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ငန္းခြင္မွ အထက္အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အႏုပညာေရးရာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကမာၻေရးရာတုိ႔တြင္ အာရုံတူသူ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံဖက္ တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈတစ္ခု အျပန္အလွန္ တည္ေဆာက္ထားႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲ အၾကဳိ ကာလေတြမွာေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုံပြဲေလး စတင္ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အေမရိကားမွာ မဲဆြယ္ပြဲ အရွိန္ျမင့္လာေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျငင္းခုံပြဲက ေသြးတက္ေလ ျဖစ္လာပါသည္။ သူက ဟီလာရီကလင္တန္ကုိ စီးပြားေရး ႏုိင္ငံေရး ေနာက္ခံ ျမင္ကြင္းအရ ႏွစ္ၿခဳိက္သေဘာက်သူျဖစ္ၿပီး။ အုိဘာမားသာ သမၼတျဖစ္ပါက သမၼာက်မ္းစာထဲက အတုိင္း ကမာၻၾကိးပ်က္စီးသြားမည္ဟု ထင္ၿမင္ ယူဆေနသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္..။ ကၽြန္ေတာ္က ကမာၻၾကီးထဲက ျဖဴစင္ရုိးသားတဲ့ လူငယ္ေတြအတုိင္း အုိဘားမားကုိမွ ယုံၾကည္လက္ခံႏုိင္သူ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ကုိ ငတုံးေလး အေမရိကားက လူမည္း တစ္ေယာက္ကုိ သမၼတတင္ ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ အသိဥာဏ္မမဲ့ဘူးဟု ခနဲ႔တတ္ပါသည္။ အုိဘားမား နဲ႔ ဟီလာရီ သုံးနာရီၾကာ ထိပ္တုိက္ စကားေၿပာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရာရွိက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စကားမစေတာ့ပါ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံေရးလည္း တုံးတိတိနဲ႔ ျပတ္ေတာက္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္တာ္ကလည္း ထုိမွ်ေလာက္နဲ႔ အားရတတ္သူ မဟုတ္ေပ။ အုိဘားမား သမၼတျဖစ္သည့္ညက ေအာင္ပြဲရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ျမန္မာဘီယာေတြ ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အထက္အရာရွိ အိမ္ေရွ႕မွာ “အုိဘာမား သမၼတ” ဟု ဆယ့္ေျခာက္ခါတိတိ သြားေအာ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုံးတက္ လက္မွတ္ထုိးစရာ မလုိအပ္ေတာ့ပါ။

မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားေကာ မိသားစုကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တညီတညြတ္တည္း မွတ္ခ်က္ခ် လုိက္ၾကပါသည္။ ငတုံး ဟု။

စာၾကြင္း ။ ။ ဤမည္ေသာ အက္ေဆးသည္ ငတုံးတစ္ေကာင္၏ ကုိယ္ရည္ေသြးတီးလုံး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ေဘာပင္ခပ္တုံးတုံးႏွင့္ ေရးထား၍ စာဖတ္သူမ်ားအား ထိရွလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

မုိးလႈိင္ည

ဆင့္ကဲေပါက္ကြဲမႈႏွင့္ ကဗ်ာ

ကဗ်ာသည္ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ ေျပာရလွ်င္ ကဗ်ာသည္ တိုင္းျပဳ၊ ျပည္ျပဳ၊ သာသနာျပဳ ပစၥည္းမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာသည္ အဆာေျပေပါင္မုန္႔တစ္လံုးမဟုတ္ပါ။ ဟယ္ရီဘယ္ရီရဲ႕ ေရကူး၀တ္စံုမဟုတ္ပါ။ အဖ်က္လက္နက္ တစ္ခုမဟုတ္ပါ။ လူမသိ သူမသိ အေျမွာင္မယားမဟုတ္ပါ။ တက္က်မ္းမဟုတ္ပါ။ လာဘ္ပြင့္ဂါထာမဟုတ္ပါ။ ဆံုးမစာမဟုတ္ပါ။ ေမာင္းခ်ဓါးမဟုတ္ပါ။ ဘာမွ်မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာသည္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္မ်ားထဲမွ အမွတ္တစ္ခု (သို႔) ျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။


လူသားတြင္ စိတ္ရွိပါသည္။ ခံစားတတ္ေသာစိတ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို စိတ္၊ ခံစားတတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ပင္ လူသားသည္ေရြ႕သည္။ ထိုအေရြ႕တြင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားေပၚေပါက္လာသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ မာနမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုသို႔ အစရွာမရေသာျဖစ္စဥ္မ်ားထဲမွ တစ္ခုသို႔မဟုတ္ အမ်ားစုသည္ ကဗ်ာျဖစ္လာသည္။ ကဗ်ာျဖစ္လာၿပီးေတာ့ ရပ္တန္႔သြားမည္လားဆိုေတာ့ မရပ္တန္႔ပါ။ ကဗ်ာ၏ ေနာက္တြင္ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္မ်ား ဆက္ရွိေနဦးမည္။ မည္သို႔ဆက္ရွိမည္လဲ။ ႏွစ္ျခမ္းရွိပါသည္။ ေရးသူဘက္အျခမ္း ႏွင့္ ဖတ္သူဘက္အျခမ္း ႏွစ္ဖက္ရွိပါသည္။ ေရးသူဘက္အျခမ္းတြင္ ေရးသူက ေရးလိုက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကဗ်ာဆို ေသာအမွတ္ (သို႔) ျဖစ္စဥ္ကိုေက်ာ္မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ေရးသူက သူ၏ခံစားတတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ သူခံစားရေသာ ခံစားမိေသာျဖစ္စဥ္တစ္ခုခု (သို႔) အမ်ား (ေခတ္၊ အလြမ္း၊ လိင္ကိစၥ၊ လူ႔အခြင့္အေရး)ကို ကဗ်ာအျဖစ္ ဆင့္ကဲေပါက္ဖြားလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္စဥ္ ပရိသတ္ႀကိဳက္မႀကိဳက္၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားအား စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါ။ ကဗ်ာ၏ေနာက္ျဖစ္စဥ္မ်ားအား ကဗ်ာေရးသူမွ လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္သည္။ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။  (အကယ္၍ ဂ႐ုစိုက္သူမ်ားရွိပါက ထိုသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္၍ ထည့္မေရးပါ။)


ဒုတိယအျခမ္း (သို႔) ဖတ္သူဘက္အျခမ္းတြင္ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ ဖတ္သူသည္ ကဗ်ာေရးသူ (သို႔) ကဗ်ာအျဖစ္ေဖာက္ခြဲသူ မရေသာ အခြင့္အေရးႏွစ္ခုကိုရသည္။ ပထမတစ္ခုက ကဗ်ာကို / ကဗ်ာျဖစ္စဥ္ကို ေက်ာ္လိုက္၍ရသည္။ ကဗ်ာကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကဗ်ာဖတ္ရတာ ၀ါသနာမပါဘူး။ ထိုသို႔ေက်ာ္လိုက္၍ရသည္။ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက ကဗ်ာကို / ကဗ်ာျဖစ္စဥ္ကို လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုပါစို႔။ ထိုအခါ ဖတ္သူမွ ကဗ်ာကို / ကဗ်ာျဖစ္စဥ္ကို ကိုယ္တိုင္ဆက္လက္ေဖာက္ခြဲခြင့္ ရသြားသည္။ ဥပမာ- ကဗ်ာထဲမွ အိပ္မက္ဆိုေသာစာသားကို သူမက္ခဲ့ဖူးေသာ / သူေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အိပ္မက္တစ္ခုခုျဖင့္ အစားထိုးလိုက္မည္။ ထိုအခါ ကဗ်ာေနာက္မွ ေပၚေပါက္လာေသာျဖစ္စဥ္အား ကဗ်ာေရးသူမွမပိုင္ေတာ့။ ကဗ်ာေရးသူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့ပါ။ ထိုျဖစ္စဥ္သည္ ကဗ်ာဖတ္သူ၏ စိတ္ / ခံစားတတ္ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ ရရွိလာေသာေပါက္ကြဲမႈသက္သက္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေပါက္ကြဲမႈသည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာေရးသူ၏ ထိေတြ႔ခံစားမႈမ်ားအား A ဟုသတ္မွတ္သည္။ ကဗ်ာေရးသူ၏ စိတ္မွ A အေပၚတြင္ ထပ္ဆင့္ေပါက္ကြဲမႈအျဖစ္ ကဗ်ာ B ျဖစ္လာသည္။ B သည္ ကဗ်ာေရးသူေဖာက္ခြဲလိုက္သည့္ အျပင္အဆင္ အတိုင္း ကဗ်ာဖတ္သူထံေရာက္သြားမည္။ အကယ္၍မေရာက္လွ်င္ (သို႔) ကဗ်ာဖတ္သူမွ လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးၿပီ။ သို႔မဟုတ္ပါက ကဗ်ာ B အား ကဗ်ာဖတ္သူမွဖတ္မည္။ ထို႔ေနာက္သူ၏ ထိေတြ႔ခံစားမႈ C ျဖင့္ ခံစားမည္။ C ႏွင့္ A သည္ မတူညီၾက။ တူညီခဲ့သည့္တိုင္ C သည္ ကဗ်ာေရးသူ၏ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးသူသည္ A, B ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ၿပီး C ႏွင့္ D သည္ ကဗ်ာဖတ္သူႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ပါေၾကာင္း။


ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၏ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ဖတ္စာ စာအုပ္မွ ဖတ္သူအဓိကသီ၀ရီအားမွီျငမ္းေရးသားပါသည္။


ၾကက္သြန္
၁၆ရက္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၀

စၾက၀ဠာေပၚအိပ္ စၾက၀ဠာနားစား အိပ္မက္အေကာင္းစားေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္း

စိတ္မညစ္ပါနဲ႔
ထံုးျဖဴျဖဴေတြနဲ႔တားထားတဲ့ ေလးေထာင့္ကြက္ႀကီးထဲ
ငါတို႔ မိနစ္ကိုးဆယ္စာေရာက္လာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ
ငါတို႔တစ္ကိုယ္စာအရိပ္ရဖို႔
တစ္ခက္ေလာက္စီေတာ့ခ်ိဳးခဲ့ဖူးၾက …
ငါတို႔ဟာ တစ္ခါသံုးကတ္ေတြ
ခဏခဏေျပာင္းသံုးေနရတဲ့ ဟန္းဆက္လို
သံသရာရွည္လွၿပီ
စိတ္မညစ္ပါနဲ႔
ဒီရထား ဒီဘူတာဆိုက္လို႔မွ
ငါတို႔မႀကံဳရင္
ကံကိုသာအျပစ္တင္လိုက္
အဆင္ေျပတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း
ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ဘယ္သူဘယ္၀ါေပါ့
အရည္မရ အဖတ္မရ
ေရလိုက္ ငါးလိုက္
ဘယ္သူ႔နဖူးကိုမွ သိုက္မတူးခ်င္
ပ်င္းရိေလးတြဲ႔
ရက္ရက္စက္စက္ စစ္ကားတစ္ကားေလာက္ၾကည့္ခ်င္လာ
စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ႐ိႈက္ခ်င္လာ
အဲဒီလို ေန႔ဟာကုန္ျမန္
ညမွာလြမ္းေမာ
ေစာေစာထ၊ သြားတိုက္
မ်က္ႏွာသစ္၊ အိပ္ယာသိမ္း
အစာစား၊ ေရခ်ိဳး
၂၃ ၁/၂   ံ တိမ္းေစာင္း
ေနကိုလွည့္ပတ္
လတစ္စင္းၿခံရံလ်က္ရွိေသာ
ဆက္တင္အေဟာင္းႀကီးေပၚ
ေသေျမႀကီး ရွင္ေရႊထီး
ငါတို႔စိတ္ဦးတည့္ရာ
တဖိတ္ဖိတ္လက္ အိပ္မက္အေကာင္းစားမ်ား
စီးဆင္းလွ်က္ရွိ … ။ ။
 

ၾကက္သြန္

၀၉၅၁…အနာဂတ္

တယ္လီဖုန္းခြံေတြထုတ္၊ လိုင္းတပ္၊ ခံုေလးခ်ထိုင္ၿပီးကာစ ပထမဆံုး စလုပ္ရမွာက အေၾကြအမ္းထားဖို႔ပဲ။

ေဘးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဆိုင္ရွင္ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရဦးမွာပဲ။

“အစ္ကို … အေၾကြတစ္ေထာင္ဖိုးေလာက္ လဲေပးပါဦးေနာ္။”

တခ်ိဳ႕က က်ပ္ငါးဆယ္၊ တစ္ရာကို စကားထဲ ထည္႔မေျပာၾကေပမယ္႔ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ တစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ္ကို အေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ေၾသာ္ … လူေတြပဲေလလို႔ ခဏခဏ ေျဖေတြးေနရတာနဲ႔ တရားက ရခ်င္ခ်င္၊ ၾကာရင္ေတာ႔ အပ်ိဳႀကီးပဲ ျဖစ္သြားမလား မသိဘူး။

ဒီေန႔မွ တာ၀န္တြဲက်တဲ႔ အစ္မႀကီးက သူ႔သားေလး ေနမေကာင္းလို႔ မလာႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ ပတ္ခ်ာလည္ေနဦးမွာပဲ။ ေနေရာင္ကလည္း စူးလိုက္တာ၊ ေနမပူေအာင္ အေအးဘူးေၾကာ္ျငာ ဗီႏိုင္းႀကီး ထကာဦးမွပဲ။ ညေနမိုးရြာရင္ေတာ႔ ဒုကၡက တစ္မ်ိဳးလာဦးမယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခံုေပၚတင္ၿပီး မိုးမစိုေအာင္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ေနေနရမွာ။

ဘြဲ႔ရၿပီး လမ္းေဘးေရာက္မယ္လို႔ ဇာတာက ေမွာက္လိုက္ေလသလားလည္း မသိ။

"လူၾကီးမင္းေခၚဆုိေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ တပ္ဆင္ထားၿခင္းမရွိေသးပါသၿဖင္႔ … ေခၚဆိို၍ မရႏိုင္ပါရွင္ … "

တခ်ိဳ႕က ၿမိဳ႕တြင္း၊ နယ္ေ၀းခြဲထားေပမယ္႔ ႀကံဳရာဆက္ခ်င္တယ္။

* * *

"ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားပစၥည္းကမွ မေရာက္ေသးတာ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုေငြေခ်ရမွာလဲ”

"ႀကိဳတင္ေငြက ကၽြန္ေတာ္ ပစၥည္းႀကိဳက္မွ ေပးတာ"

" အဲဒါဆို အဆင္ေျပတယ္ေလ"

"ခင္ဗ်ား ပစၥည္းေရာက္တာနဲ႔ ေငြလႊဲက… "

"ေအး … ဒါပဲ"

"ဟာ … ဦးေလးႀကီး ဖုန္းဖိုးေပးသြားဦးေလ။ မၾကားဘူးထင္တယ္၊ အစ္ကို လက္ခုပ္တီးေပးပါဦး … ၊ ေဟး … ဦးေလးႀကီး"

သိန္းနဲ႔ေသာင္းနဲ႔ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေၿပာၿပီး ဖုန္းဘိုးမေပးဘဲ ထြက္သြားတတ္ေသးတယ္။

* * *

"အာ … ကိုကိုကလည္း ညက ဖုန္းႏွစ္ခါေတာင္ ဆက္တာ၊ ပထမ ဆက္တုန္းက ဆက္သြယ္ေရးျပင္ပတဲ႔၊ ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လာကိုင္တယ္။ ဘာ ေရခ်ိဳးေနလို႔ ညီမေလး လာကိုင္တာ … ။ ကိုကို မညာနဲ႔ေနာ္။ ညီမေလးဆို ဘာလို႔ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းပိတ္ပစ္တာလဲ၊ ဒီမွာက နာမည္ပဲ ေျပာရေသးတယ္။ သူက မရွိဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းပိတ္ပစ္တာ အဲဒါ ဘာေျပာမလဲ … "

* * *

"ေဟ႔ေရာင္ … ဘယ္လိုလဲ၊ ညက ေအာင္လား၊ ညဦးပိုင္း ပြဲေတြတုန္းကေတာ႔ ငါလည္း ျပာသြားတာ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္ရေတာ႔ ခံသာတာေပါ႔။ အခု ဘယ္မွာလဲ၊ ဟုတ္လား၊ ငါ႔ခ်စ္ခ်စ္ဆိုင္က ဆက္ေနတာ … "

ေခြးေကာင္ေလး၊ လူပံုစံက ၿဂိဳဟ္သားလိုလို အရူးလိုလိုနဲ႔၊ ဆံပင္က ေထာင္ေထာင္၊ ေဘာင္းဘီက ပြပြနဲ႔ … ။

"ဘယ္ေလာက္က်လဲ၊ ၁၅၀ ဟုတ္လား၊ ၁၅၀၀ ယူ အခ်စ္ အေၾကြ တစ္စႏွစ္စ ျပန္အမ္းရင္ ရၿပီ"

လူကို ရိသဲ႔သဲ႔ လာလုပ္ေနတယ္၊ မ်က္ႏွာရူးနဲ႔ …။ တစ္ခါတစ္ခါ မိန္းကေလးမို႔ လမ္းေဘးမွာ လူေပါင္းစံုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ရွက္မိတယ္။ အဆိုးဆံုးက လမ္းေဘးဖုန္းမွာ လူထိုင္ေစာင္႔ရတာ ကိုယ္႔တစ္ႏိုင္ငံတည္း ရွိတာမို႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးေတြေၾကာင္႔ ရွက္ရမယ္ဆိုရင္ လဲေတာင္ ေသလုိက္ရမလား မသိဘူး။

ဒီတစ္ခါ ဂ်ဴတီခ်ိန္းရင္ ၿမိဳ႕ထဲဘက္က်ရင္ ေကာင္းမယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ဖုန္းရံုေလးေတြက မိုးလံုေလလံုနဲ႔။ ဖုန္းဆက္တဲ႔လူနဲ႔က မွန္ျခားထားေသးေတာ႔ မ်က္လံုးေတြဒဏ္က အနည္းငယ္ ခံသာေသးတယ္။ အီးေမးလ္ရွိတဲ႔ရံုက်ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ အရင္တစ္ေခါက္ အီးေမးလ္ပို႔တာ သင္ေနတာ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႀကီး။ ဒီတစ္ခါက်ရင္ေတာ႔ အီးေမးလ္ပို႔တာကို တတ္ေအာင္ သင္ထားမွ။ သူမ်ားေတြေျပာတာေတာ႔ အင္တာနက္ကေနလည္း ဖုန္းေျပာလုိ႔ရတယ္ ဆိုတာေတာ႔ ၾကားဖူးတယ္။

* * *

"ရွင္ ဘယ္နံပါတ္ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ေနတာလဲ၊ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္မွ မရွိေသးတာ"

"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အနာဂတ္ကို ဖုန္းေခၚေနတာ"

"ဟင္ … အရူးလား မသိပါဘူး။ ၀၉၅၁ အနာဂတ္တဲ႔ … "

 

ေအာင္ပိုင္စိုး

ဗ်ာဒိတ္

က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းက…ဗ်ာ
လူရည္ခြၽန္ ႏို႔မႈန္႔ဗူးနဲ႔ စခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြေပါ့
က်ေနာ့္ ပါးစပ္က စေညႇာ္တာဗ်
အဲဒီလုိလည္း မဆိုလုိပါဘူး


စၾကာ၀ဠာ ထိပ္မွာ
စၾက္ာတံဆိပ္ အလံေတာ္က
ေညႇာ္တယ္

ခံတြင္းပ်က္ရင္း မုိးစင္စင္လင္းခဲ့
ကိုယ္က်င္း ကိုယ္တူးၿပီး
မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့

ပါရီ မီးေလာင္ၿပီလား…
မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကေတာ့
ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ထြက္လုိ႔
အေခါင္းထဲမွာ အေလာင္းမရွိေတာ့

ညတာရွည္တယ္
နာတာရွည္တယ္
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းကို ဘာသိဘာသာ ဆုိမိတယ္
႐ုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထိေအာင္ ေလာင္ရဲ႕
ေဆာင္းၾကမ္းမႊန္းတဲ့ဓားခ်က္ေတြေအာက္မွာ
အေဖ့လက္နဲ႔ ေမႊးတဲ့ ေဆာင္းမီးပုံေလး
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အေမ့ပုခက္ထဲက သားေခ်ာ့ေတးေတြ
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အျဖဴအစိမ္း၀တ္စုံနဲ႔
ကေမၻာဇ လြယ္အိတ္ကေလးကိုလည္း
ငါ့ကုိျပန္ေပး..

ကဲကြယ္..
ဘာဆုိဘာမွ ျပန္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ့
ေဟာဟုိ႔ ေတာင္စြယ္မွာ
တို႔အမုန္းန႔ဲ႔ ေနလုံး လုံးလုံး ကြယ္ရမယ္ ။ ။


သစ္ေကာင္းအိမ္
(၂၄၊ ၁၂၊ ၂၀၀၆)

တစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ သိေနပါၿပီ။

လိပ္ေခါင္းေရာဂါေၾကာင့္ ေဆးဖက္မဝင္ေတာ့တဲ့အိပ္မက္မ်ားကို ပုလင္းလြတ္တစ္လံုးထဲထည့္ၿပီး အေပၚမွ အခ်ိဳမႈန္႔ အနည္းငယ္ျဖဴးကာ ေမ့ေလ်ာ့မႈအဆို႔တစ္ခုျဖင့္ ေလလံုစြာပိတ္၍ အလင္းေရာင္မဝင္ႏိုင္ေသာအခန္းငယ္တစ္ခုအတြင္း

သိမ္းဆည္းထားလိုက္ပါၿပီ။

က႑အလိုက္ ၾကံဳႀကိဳက္ျခင္းမ်ားအားျဖင့္ ဖတ္ဖတ္ေမာေမာ / ေသာေသာနင့္နင့္ / လြင့္လြင့္မူးမူးမ်ားအစား အထူးတလည္ ဖလွယ္ဆက္သြယ္မႈမ်ားကို တားဆီးျခင္းျပဳရန္ အမွတ္အသားျပထားသည့္အတိုင္း… မိသားစုစိတ္ဓါတ္မ႐ွိတဲ့ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္(က်ယ္)ရိပ္မ်ားႏွင့္လည္း သန္းေခါင္စာရင္း ေဆးေပးမီးယူျခင္း အလ်ဥ္းမ႐ွိေတာ့ပါ။

ကဗ်ာဆရာဆိုသည္မွာ…"ေဗလုဝ"ေလာက္လည္းလူသိမမ်ား၊ ေငြရေပါက္လည္းမေခ်ာင္လ်က္က အဓမၼရတဲ့ကိုယ္ဝန္လို အမ်ားကဝိုင္းတားလည္း အႏုပညာကို ဘုရားေပးတဲ့သားေတာ္အျဖစ္ေမြးထုတ္ဖို႔ အသင့္႐ွိေနတဲ့သူလို႔သိမႈက မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ မွင္ေၾကာင္ထိုးထားေသာ ဘီလူး႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ဘယ္အခ်ိန္ကစလို႔ ေရာက္႐ွိေနခဲ့တာပါလဲ?

တဖြဲဖြဲက်ိန္စာမ်ားၾကားမွ ျပန္ေကာက္ရေသာရနံ႔ကေလးသည္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုေႏြးေထြးခ်ိဳအီ ေမႊးရီထံုပ်ံ႕စြာ သက္ဝင္ေတာက္ပေၾကာင္းကို ငတံုးမ်ားနားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႐ွင္းျပႏိုင္မည့္ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳး ဤကမၻာေပၚတြင္ တကယ္႐ွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဘယ္က်မ္းအဆူဆူကမွ လက္ဆင့္မကမ္းခဲ့ၾကပါ။

သံသရာအၿငိဳးၿငိဳးမွာ ဘယ္ေသခ်င္းဆိုးေတြကမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို "ခ်စ္ျခင္းဆိုး" လို႔ က်ိန္စာဝိုင္းတိုက္ခဲ့ၾကပါသလဲ?

ဘဝတစ္ခုလံုးစကာေဖာက္ပစ္တဲ့ စႏိုက္ပါသမားတစ္စုနဲ႔ ငရဲျပည္မွာဖဲအတူ႐ိုက္ဖို႔ခ်ိန္းထားၿပီးသားမို႔ ရာသီဥတု သာယာမယ့္ေန႔တစ္ေန႔ကို ေ႐ြးၾကပါစို႔။

 

သိုးထိန္း

၂ဝ၁ဝ ေဖေဖၚဝါရီ ၂ ညေန ၉း၃ဝ