အလြမ္း

ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ အပူေငြ႕ဟာလိႈက္ခနဲတက္လာသည္။ အခါအားေလွ်ာ္စြာ သူမကိုသတိရမိသည္။ ရယ္သံမ်ားသည္ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သျဖင့္ ထြက္လာရသကဲ့သို႔ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္ေနသည္။ ေမးခြန္းသည္ ေျဖရွင္းခ်က္ ေကာင္းေကာင္းကို ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည္။ ဝဲက်လာေသာဆံႏြယ္မ်ားၾကားတြင္ စံပယ္ပြင့္တို႔ရွိမေနေတာ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ရနံ႔ကေတာ့ ရၿမဲတိုင္းရေနသည္။ ရင္ထဲမွအပူေငြ႕သည္ သူမကိုသတိရမိသည့္အခါ လိႈက္ခနဲတက္လာတတ္သည္။ ေနမင္း၏ စူးရွေသာအလင္းေရာင္ကို မည္သည့္အရာကမွ် ကြယ္ကာမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာျဖင့္ နာရီလက္တံတို႔ေရြ႕ေနေပလိမ့္မည္။

သူမေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္လား။ ေမးခြန္းဟာ လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံလိုက္ရသည္။ ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးသံတို႔အား တပ္အပ္ေသခ်ာျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေကာင္းကင္၏အနားသတ္မ်ဥ္းအထိ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္သည့္ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္ ခဲ့သည္။ ေလာကႀကီးစတင္ျဖစ္ထြန္းခ်ိန္ကတည္းက တရားမွ်တမႈသည္အလည္ေရာက္မလာေတာ့ေခ်။ စံပယ္႐ံုေလးေနရာတြင္ ပိႏၷဲပင္တစ္ပင္ေျပာင္းစိုက္လိုက္သည္။ ပိႏၷဲသီးသည္စား၍ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေစာဒက မတက္မိ၍ ပိႏၷဲပင္အားႏႈတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပသို႔ဆိုေစ ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္မိသည္ႏွင့္ အပူေငြ႕သည္ လိႈက္ခနဲတက္လာေပလိမ့္ဦးမည္။

တစ္ခါတရံတြင္ သိုသိပ္စြာဝွက္ထားေသာ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားသည္ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္းအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ တည္ရွိေနတတ္သည္။ သူမကိုသတိစိတ္တို႔ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမသည္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းကိုကား သဲသဲကြဲကြဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘံုဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ေလဝင္ေလထြက္မေကာင္းသလို ေငးၾကည့္ခ်င္စရာ ဆည္းဆာအလွလည္း မရွိခဲ့ပါ။ ယခုလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ သူမႏွင့္ အတူမထိုင္ခဲ့ဖူးပါ။ ဘယ္ေနရာတြင္မွ မထိုင္ဖူးျခင္းလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ စံပယ္တစ္ပြင့္တေလမွ် ေကာက္ရခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုသည့္ အေမးစကားကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ရပ္တန္႔ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိၿပီဟုထင္သည္။ မနက္ျဖန္မနက္ေနထြက္မည္လား။ ေသခ်ာေအာင္ ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။ အကယ္၍ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ လမင္းသာ ဓာတ္ဘူးအတြင္းေရာက္ရွိေနခဲ့ပါလွ်င္ …



ၾကက္သြန္

01-12-2010