ဖာစီယာ

ညေနေစာင္းမွာ

ငွက္ေတြ အိမ္ျပန္ၾကတယ္

အဲဒီအခ်ိန္မွာ

ေလလႈိင္းက ငါ့ကို ျဖတ္ပိုင္း ျပန္ပို႔တယ္

ထြက္ခြာသြားတဲ့ ဘ၀ျခားတစ္ေနရာမွာ

ေနသာထိုင္သာ ရွိပါရဲ႕လား ဖာစီယာ။

ဒီကမၻာေျမေပၚ

ပိုက္ဆံ၀ါလားေတြ

ကမ္းေျခမွာ အပန္းေျဖေရလႈိင္းစီးေနခ်ိန္

ဒီကမၻာေျမေပၚ

ကႏၲာရဆိုေတာ့

ေလ႐ိုင္းရွိမယ္

အစိုးမရတဲ့ သဲမုန္တိုင္း ရွိမယ္

ဟိုး ေရွးအစဥ္အဆက္

သဲကႏၲာရကို အိမ္လုပ္ေနသူေတြ ရွိမယ္

အခု အဲဒီ “ေဘဒိုအင္း”ေတြရဲ႕ အေသြးအသားေတြဟာ

သဲမုန္တိုင္းၾကားမွာ ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ေပါ့

ဖာစီယာ။

မင္းေမြးဖြားလာခ်ိန္မွာ

ေကာင္းကင္ အဇဋာဟာ ျပာလဲ့ေနခဲ့လိမ့္

ေလ႐ိုင္းေတြ အရွိန္တန္႔

သဲမုန္တိုင္းေတြ ရပ္တန္႔

မၾကံဳစဖူး

သဲေတာင္ကုန္းမ်ား အလြန္

အေနာက္ဖက္ ေကာင္းကင္ယံမွာ

အထြန္းလင္းဆုံး ၾကယ္နကၡတ္တစ္စင္း

ကမၻာေျမေပၚ ၀င္းပေနလိမ့္။

ငိုသံေတြထဲမွာ

လူ႕ေလာက ၀င္ခါစ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငိုသံေလာက္

အဓိပၸာယ္ရွိတာ မရွိဘူး

ေလ႐ိုင္းေတြ

ဟူးဟူးရားရား တိုက္စမ္းပါ

မင္းမိဘေတြရဲ႕ လက္ေပၚမွာ

မင္းမ်က္လုံးေတြဟာ

အဖိုးထိုက္တဲ့ တြင္းထြက္ရတနာတစ္ပါး

မင္းအသံက

ဘုရားသခင္ရဲ႕ အႏူးညံ့ဆုံး ေကာင္းၿခီးေပးသံ

မင္းခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလးက

ေလာကမွာ အေလးလံဆုံး ေမတၲာတရား

မင္းပါးျပင္ကို နမ္းတဲ့အခါ

သူတို႔ဟာ

ကမၻာသစ္တစ္ခု ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သလား။

ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ

ဒါေပမဲ့ေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ ကမၻာမွာ

ဘုရားသခင္ဟာ

ေကာင္းျခီးေပးသံတစ္ခုအျဖစ္

မင္းကို ေမြးဖြားျခင္း မဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္

သစ္ပင္ေတြ

စိမ္းလန္းၿပီးရင္ ညွဳိးေျခာက္

ကမၻာဟာ ပြင့္လန္းၿပီး ဆုတ္ယုတ္

အဲဒီ အ႐ႈပ္ထုတ္ထဲမွာ

လက္ညွဳိးညႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေပမဲ့

လက္ညွဳိးညႊန္ရာ ေသျဖစ္တယ္

တကယ္ဆို

ႏို႔နံ႔မစင္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ

ကစားကြင္းထဲမွာ

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလို႔ ေကာင္းေနတုန္း

စာသင္ခန္းထဲမွာ

ထိေတြ႕သမွ် စုပ္ယူလို႔ ေကာင္းတုန္း

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ

နင္းထားတဲ့ သဲမႈန္ေတြလို

မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားတုန္း

မနက္ခင္းရဲ႕ ပူေႏြးတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေအာက္

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ

ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ပစ္ထည့္ၿပီး

ေက်ာင္းကားဆီ ေျပးလႊားေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက

အိမ္တိုင္ေတြလို သန္မာလို႔

တိုးေ၀ွ႕လာတဲ့ ေလျပည္ဆီ

ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့

မ်က္စိတစ္ဆုံး မင္းအနာဂတ္က

ပြင့္ခ်င္တိုင္း ပြင့္မယ္။

မင္းစာၾကည့္စားပြဲေပၚက ပုံဆြဲစာအုပ္မွာ

တအားလွတဲ့ ပန္းေတြ

အပူအပင္မဲ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြ

ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွျခယ္ဖို႔ ခဲတံခၽြန္ေနခ်ိန္

မင္းဟာ

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဆိုညည္းလိမ့္။

အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္

ပိက်လာတဲ့ မ်က္ခြံေပၚမွာ

အနာဂတ္ဟာ

ေရႊအဆင္းနဲ႔ အိပ္မက္မွာ ကိုယ္ထင္ျပလိမ့္။

ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ

တကယ္တမ္းက်ေတာ့

အဲဒီေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ

မင္းကမၻာက အနားေတြ ဖြာထြက္ေန

မင္းတည္မွီ္ရာ အခန္းေလးက

ပိန္းပိတ္ေမွာင္မည္းေန

ဒီလို မင္းအနာဂတ္က

လူမျမင္ကြယ္ရာမွာ တတိတိ ပိုးက်ေန

ဘယ္လိုပဲ ေလသလပ္ခံေပမဲ့

မေျခာက္တဲ့ အဲဒီကမၻာေလးဟာ နံေစာ္လို႔

မ်က္ႏ်ာေပၚက အေမႊးအမွ်င္ေတြလို

ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္နဲ႔ မင္းအေဖ သတၱိခဲက

ၾကြက္သားေတြ သန္မာေပမဲ့ အေ၀းမႈန္သူ

သူ႕ကိုယ္ေပၚက အေမႊးအမွ်င္ေတြ ရွည္လ်ားသေလာက္

သူ႕အေတြ႕အေခၚက စပါးလုံးတစ္ေထာက္ေလာက္ မနက္သူ

အဲဒီလုိ လူတစ္ေယာက္

မင္းအေဖ ျဖစ္ခဲ့တာ

ကမၻာေျမရဲ႕ က်ီစယ္မႈတစ္ခုလား။

မင္းရဲ႕ အေဖက

မင္းရဲ႕ ရယ္ေမာသံကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဖို႔ မႀကဳိးစားခဲ့သူ

မင္း မ်က္လုံးေတြရဲ႕ အေရာင္ကို

ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ဖို႔ မႀကဳိးစားခဲ့သူ

တတိယအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ

သမီးျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကိုတြဲလို႔

ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ေလညင္းခံရတဲ့အရသာကို

သိႏိုင္မစြမ္းသူ

အဲဒီလူတစ္ေယာက္ မင္းအေဖ ျဖစ္ခဲ့တာ

ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမႈလား။

ဒါေပမဲ့ ဖာစီယာ

လက္ေတြ႕ဟာ

ေသြးေၾကာကိုလြန္ၿပီး

အ႐ိုးထိေအာင္ စိုက္တဲ့ဓား

အခ်ိန္တန္လို႔

အခန္းတံခါးကို ဖြင့္တဲ့အခါ

အခန္းထဲမွာ ေျမြတစ္ေကာင္က ေခြလို႔

ဖာစီယာ

အနားကို ျဖည္းျဖည္း တိုးစမ္းပါ

နားကို အံႀကိတ္ရင္း ႀကဳိးစား ပိတ္လိုက္ပါ

ႏို႔နံ႔မစင္သူရဲ႕ ေဘး

ေမႊးပြ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလး ရွိရမယ့္အခ်ိန္

တစ္ေရးႏိုးခ်ိန္ သူမ စမ္းမိတာက

ေအးစက္ေနတဲ့ ေျမြတစ္ေကာင္တဲ့။

ေမတၱာတရားဆိုတာ

အခါတစ္ပါးမွာ ခါးတတ္သလား

မင္းအေဖရဲ႕

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ကုန္တိုက္ေပၚမွာ

မင္းဟာ အႏုပ်ဳိဆုံး

ေစ်းေခၚလို႔ေကာင္းတဲ့ အေရာင္းသြက္ ပစၥည္း

မင္းအေဖရဲ႕

ခ်ိနဲ႔တဲ့ ဦးေႏွာက္စက္႐ုံအတြက္

မင္းဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ထုတ္ကုန္

အဲဒီညက

အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴရင္း

အသက္ဆယ့္တစ္ႏွစ္သမီးဟာ

အခန္းမီးကို ဘယ္လို ပိတ္ခဲ့သလဲ။

ကိုယ္ေပၚ ျဖတ္ႀကိတ္သြားတဲ့

မီးရထားသံေအာက္မွာ

မင္းဟာ ဘယ္အရာကို ဆြဲယူ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့သလဲ

ခုေတာ့ ေမြးခန္းထဲ

ႏွစ္ထပ္သေဘၤာျမဳပ္သလို

အလဟႆ

ပ်က္က်သြားတဲ့ သားအိမ္တစ္လုံးရယ္

ငါတို႔ရဲ႕ ဆြံ႕အမ်က္လုံးေတြရယ္

အဲဒီညေနထဲ

လြင့္လာတဲ့ ေလလႈိင္းဟာ အညဳိအမည္းစြဲလို႔

ငါတို႔ဟာ အၿပဳိၿပဳိအလဲလဲနဲ႔ ကြဲျပဲလို႔။

မိသားစုဆိုတာ

တစ္ေယာက္နာရင္ တစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ႔ သပ္လို႔

တစ္ေယာက္ဆာရင္ တစ္ေယာက္ ဖဲ့လို႔

တစ္ေယာက္လဲရင္ တစ္ေယာက္ ထူရင္း

တစ္ေယာက္ေလာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ၿငွိမ္းရင္း

ခုေတာ့ ငါတို႔ဟာ

ဆင္းရဲတြင္းကို လုံးလုံး ပုံခ်လိုက္မယ္။

အဲဒီေတာင္ေၾကာဟာ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ေၾကာ

အဲဒီဒဏ္ရာက ကမၻာပတ္တဲ့အနာ

အဲဒီခရီးဟာလည္း

သမိုင္းဦးအစ အသက္ရွည္ၾကာခဲ့ေလေတာ့

ငါတို႔ဟာ လုံးလုံး ပုံခ်လိုက္ၾကမယ္။

ဖာစီယာ

ငါတို႔ဟာ သိပ္တိုးတက္ ယဥ္ေက်း

ငါတို႔ဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေအာင္ျမင္

ငါတုိ႔ဟာ ထားစရာမရွိေအာင္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ

ငါတို႔ဟာ ဒီလိုနဲ႔ မင္းကို ထားစရာ ရွာမရ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

ငါတို႔ကမၻာက

ကေလးတစ္ေယာက္ကို

သူဆြဲေနတဲ့ ပုံေတြ

ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ခြင့္ မရွိတဲ့ ကမၻာ

ငါတို႔ကမၻာက

ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ဖိရင္း

မ်က္လုံးေမွးစင္းေနတတ္တဲ့ ကမၻာ

ငါတို႔ကမၻာက

ကိုယ့္အနာ ကိုယ္ဖိရင္း

ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ကမၻာ

အဲဒီကမၻာမွာ

သမိုင္း၀င္ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္

ငါတို႔ မင္းကို အခု အလံစိုက္မယ္

ဖာစီယာ။

သံသရာအဆက္ဆက္

ေနာက္တစ္ခါ လူျပန္ျဖစ္ရင္

ဒီကမၻာကို မလာနဲ႔

မင္းဟာ လူသားအျဖစ္ အျပစ္ရွိလို႔

ေနာက္တစ္ခါ ဒီကမၻာကို မလာနဲ႔

လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ

တျခားကမၻာတစ္ခုမွာ

အဆုံးမသတ္ရေသးတဲ့ ပုံေတြကို

ဆက္ၿပီး ေဆးေရာင္ျခယ္ပါ

ကစားကြင္းထဲက စိမ္းလန္းျမက္ခင္းေတြေပၚ

ရယ္ေမာေျပးလႊားပါ

ညေရာက္တဲ့အခါ

ၾကယ္ေတြကို လြယ္လို႔

လေရာင္ကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုရင္း

ေလညင္းကို နားစြင့္ႏိုင္ေစေၾကာင္း

တိမ္ေတြၿပဳိဆင္းေနတဲ့

ရာစုသစ္အ၀င္ ညေနေစာင္းမွာ

မင္းကိုငါ ေခါင္းေလာင္းထိုးလိုက္တယ္

ဖာစီယာ

အလႅာေကာင္းၿခီးေပးပါေစ။

[ဖာစီယာ - အသက္ ၁၁ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ေရာင္းစားမႈျဖင့္ မိမိထက္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ႀကီးသူႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ရၿပီး အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မီးဖြားရင္း ေသြးလြန္ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ ယီမင္ႏိုင္ငံသူ။]



ေအးမင္းေစာ

[ဒီ ဖာစီယာ ကဗ်ာက ဒီႏွစ္ ထန္းရိပ္ညဳိကဗ်ာဆု ရပါတယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး)မွာ ပါခဲ့တာပါ။ ဖတ္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ႐ုပ္ပုံလႊာအက်ဥ္းကိုလည္း ထပ္တင္ေပးပါမယ္။]

http://www.facebook.com/home.php#!/notes/action-group-of-myanmar-poets/10/156930404355347

ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းမ်ား အရ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာဟာ အာ႐ုံေၾကာေရာဂါနဲ႔ အိပ္ရာေပၚမွာပဲ ေနေနရာတာ ဆယ္စုခ်ီၿပီး ရွိေနခဲ့တာတဲ့
။

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕မွတ္စု ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူေတာင္းစားေလးပါ
ၾကီးလာေတာ့ သူေတာင္းစားၾကီးျဖစ္လာ
ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ လမ္းတစ္ကာလည္းမရွိ
ကၽြန္ေတာ့ကုိ မေဟာင္ဘူးတဲ့ ေခြးလည္း တစ္ေကာင္မွမရွိ
ဘဝမွာ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကေတာ့
အလႈအိမ္က ဝက္သားတုံးေတြေပ့ါ
တစ္ဖက္တည္းရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လုံးဟာ
ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲမယ့္သူကုိ အေဝးကပင္ ရွာေဖြႏုိင္တာ
ဒါတြင္မက
လမ္းေဘးက ေဆးလိပ္တုိကုိလည္း ပုံဖမ္းယူႏုိင္ေသးသပ
ဓါတ္စက္သီခ်င္းသံ ၾကားခဲ့ရင္ တစ္ေနရာရာ
ဒရြတ္ဆြဲေျခလွမ္းမ်ားနဲ႕ အေရာက္ခ်ီတက္တာ
သူတုိ႔ ေမာင္းထုတ္တဲ့အခါ ေျပာရမယ့္စကား
ကၽြန္ေတာ္နားလည္ တတ္ကၽြမ္းၿပီးသား
သူေတာင္းစားတုိ႕ ရွိအပ္ေသာ ဂုဏ္အဂၤါ
ယင္တဝဲဝဲ အနာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့မွာ ျပည့္စုံစြာ
ဆုေတာင္းပတၱနာေတြလည္း ဧကန္ဧက
အမ်ဳိးေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ရြတ္ဆုိျပႏုိင္ေသးသပ
ခ်ဥ္သုိးသုိး ထမင္းမ်ဳိးကုိလည္း နယ္ဖတ္ကာ
ဆာေလာင္ျမိန္ယွက္စြာ စားေကာင္းစားပစ္တတ္တာ
ကၽြန္ေတာ့ အစာအိမ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီးသား
ဘယ္ေတာ့မွသူ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မယြင္းမွား
ငွက္ေပ်ာနဲ႕ဖရဲဟာ
လုိအပ္ရင္ အခြံေရာ စားသုံးႏုိင္တာ
အရသာ ဆုိတာ လွ်ာေပၚမွာ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥ
ဘာမွ် မထူးဆန္းဘူးပ
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိဟာ
ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းပါ
ကမၻာေျမက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွန္သမွ်
ေန႔စဥ္က်ေနာ္လက္ခံယူေနၾက
ဆင္းရဲ မြဲေတမႈေတြနဲ႕ ရုိးအီေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ
လူၾကီးမင္းတုိ႕ရဲ႕ ကရုဏာျဒပ္ေတြ ရွင္သန္စုိက္ပ်ဳိးျဖစ္ထြန္း ေအာင္ျမင္ရာ
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟမ္ဘာဂါတစ္ဖဲ့ စားေသက္ခဲ့ဖူး
စီးကရက္လည္း ဖြာရႈိက္ခဲ့ဘူး
ဖူးဆန္းတဲ့ ေဟာဒီ ကမၻာေျမ
တစ္ခါတစ္ရံ ကံၾကမၼာက မ်က္စပစ္ျပတတ္ေပ
ကၽြန္ေတာ့္အနာေတြေပၚ ယင္ေကာင္ေတြဝဲေနသမွ်
ေပးကမ္းစာ ေတြ စားေသာက္ေနရဦးမွာ မုခ်
ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္သားမွာ
ေရတစ္ၾကိမ္ခ်ဳိးဖူးတာ
အသက္၂၀ ေက်ာ္အရြယ္မွာေတာ့
လက္သည္းေတြ ညွပ္ခဲ့ဖူးေသးသေပါ့
ေဟာဒီဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ဆုိင္ခဲ့တာေတြက
ၾကမ္းပုိး ၁၆ ေကာင္နဲ႔ လြယ္အိတ္တစ္လုံးမွ်
ဒါေပမဲ့ကြာ . . .
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိရင္းမ်က္ရည္စုိ႔
လူတစ္ေယာက္ သူဝမ္းနည္းေၾကကြဲတဲ့အခါ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး ငုိခ်လုိက္ဖုိ႕
ရင္ခြင္တစ္ခု တကယ္လုိအပ္တယ္လုိ႔
ဟိုတုန္းတစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာ
(ယုံၾကပါ့မလား) အေဖာ္မြန္တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးေလရဲ႕ဗ်ာ
သခ်ဳိ ၤင္းေျမမွာ က်ီးေတြ တအားအား ျပဳိသြား
ခုေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုပမာ မႈန္ဝါး
ေပါင္မုန္႔မီးကင္ ၊ ၾကက္ဥဟတ္ဖရုိက္ ၊ ဒိန္ခဲနဲ႔ စည္သြပ္ဘူးေတြ ရွိရွာ
ျမဳိ႔ထဲကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ေန႕စဥ္ေရာက္ခဲ့ေပါ့ သူ႕အလုိလုိ
အကုိၾကီးတုိ႔ အမၾကီးတုိ႕ ခင္ဗ်ား
ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္း ေလးမ်ားရွိရင္ စြန္႕ၾကဲပါသနား ။

(ကဗ်ာေရးလုိ႔ မၾကီးပြားဘူးဆုိတဲ့ ခ်စ္ဇနီးသုိ႔)


ေနမ်ဳိး

အိမ္ၿပန္မလာေတာ့ဘူး...။

တကယ္ေတာ့ၿပန္လာခ်င္တာေပါ့

မိဘရဲ႕ အရိပ္ကအေအးၿမဆုံးပဲဆုိတာ

အထူးတလည္ေၿပာေနစရာမလုိပဲ

လူတုိင္းသိၿပီးသားပဲကုိ

ဒါေပမဲ့...

ပါတ္၀န္းက်င္က မေအးၿမဘူး

ေခါင္းရင္း ကုလားအိမ္က

မနက္ဆုိတာနဲ႔ ကုလားဘုရားစာေတြအက်ယ္ၾကီးရြတ္

ေၿခရင္းက တရုတ္အိမ္ကလည္း ေညာ္နံ႔ေတြလုပ္

အေပၚထပ္က ေမ်ာက္နဲ႔စပ္က်ထားသလားမွတ္ရတဲ့

ကေလးေတြကလည္း တဒုန္းဒုန္း တဒုိင္းဒုိင္းေၿပး

ကၽြန္ေတာ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရ

နားေတြၿငီး အသက္ရႈေတြက်ပ္၊

စာေတြမေရးႏုိင္..

မုိးလင္းက မုိးခ်ဳပ္

၀ဋ္ခံေနရသလုိ

အေမခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဟင္းေႏြးေႏြးေလးကုိ

စားခ်င္တာေပါ့..

ဒါေပမဲ့...

အဲဒီ၀ဋ္ေကၽြးကုိမခံခ်င္ေတာ့ဘူး

ဒါေၾကာင့္ သားဒီဘက္အိမ္ကေနစာေရးလုိက္ပါတယ္

အေမတုိ႔ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ၿပန္မလာေတာ့ဘူး။ ။



P.S ... စာေပစိစစ္ေရးမွ လူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ...

ဒီကဗ်ာဟာ တုိင္းတစ္ပါးေရာက္ၿမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္က

မိခင္ႏုိင္ငံကုိ ၿပန္မလာႏုိင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း

သြယ္၀ုိက္ေရးထားတာမဟုတ္ရပါ

ထုိ႔အတူ အေမဆုိတာကလည္း

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ရည္ညႊန္းတယ္လုိ႔လည္း

ေတာင္ေတာင္ေၿမာက္ေၿမာက္ ဦးေႏွာက္မစူးေရာက္ပါနဲ႔ဦး

ဒီကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ပါ

မယုံရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေမ့အိမ္ကုိသြားေရာက္ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္

ထုိကဲ့သုိ႔ ေလ့လာၿပီးပါကလည္း တဆက္တညး္

ထုိကုလားအိမ္ရယ္ တရုတ္အိမ္ရယ္ အေပၚထပ္က ကေလးေလးေတြရယ္တုိ႔ကုိ

တဆက္တည္း လုိအပ္သလုိ စစ္ေဆးအေရးယူေပးပါဦး

တကယ့္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ အိမ္ေၿပာင္းသြားရတာပါ...။



ေက်းဇူးတင္လွ်က္

ေၿမမႈန္လြင္

ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကိစၥေတြ

Flarf ႏွင့္ Conceptual ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းသြယ္တန္းေရး စီမံကိန္းအတြင္း ေရနက္ဆိပ္ကမ္းလုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္မ်ား တည္ေဆာက္ၿပီးစီးပါက အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား ပြင့္လန္းေပၚေပါက္လာမႈႏွင့္အတူ

ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ားဥပေဒဆိုင္ရာ အၾကံေပးမ်ားလိုအပ္လာေၾကာင္း၊ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အႏုပညာဆိုင္ရာ အခင္းအက်င္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ား၏ ေျပာၾကားခ်က္အရ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ကဗ်ာထုတ္ကုန္လုပ္ငန္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ တိုးတက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖက္စပ္ကုမၸဏီတို႔ကလည္း ပူးေပါင္းအေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဆက္စပ္၍ ကဗ်ာလမ္းေဖာက္လုပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ကဗ်ာဓာတ္အားေပးစက္႐ံု ႏွင့္ ကဗ်ာအလုပ္႐ံုမ်ားလည္း တည္ေဆာက္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး Special Complexotic Poetry Zone တည္ေထာင္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံတကာက ကဗ်ာလုပ္ငန္းေတြေရာက္လာမယ္။ လုပ္ငန္းတည္ေထာင္ၿပီးရင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈနဲ႔အတူ နည္းပညာေတြလည္း ေရာက္လာမယ္။ ကြၽမ္းက်င္ကဗ်ာလုပ္သားေတြလည္း လိုအပ္လာမယ္။ ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ျဖစ္ေအာင္ Training ေပးၾကမယ္။ ေနာက္ဆံုး အေထြေထြလုပ္စားေတြအတြက္ပါ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရလာႏိုင္တယ္။ ေၾကညာစာတမ္းပါ ရည္မွန္းခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ မူ၀ါဒ၊ လုပ္ငန္းစဥ္၊ သေဘာထားဆိုင္ရာ ကတိက၀တ္မ်ားႏွင့္အညီ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာအႏုပညာအျဖစ္ ထာ၀စဥ္ရပ္တည္ႏိုင္ေရး၊ ကဗ်ာသူ/ကဗ်ာသားအားလုံး၏ ဘ၀လုံျခံဳေရး၊ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ အႏုပညာလိုအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စုံေရး၊ ကဗ်ာအခြင့္အေရးႏွင့္ ဒီမိုကဗ်ာစီက်င့္စဥ္ပါ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိခံစားႏိုင္ေရးတို႔အတြက္ ဥပေဒျဖင့္ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ရန္လည္း စီစဥ္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ အေဟာင္းေတြကိုပဲ လွည့္သံုးေနရင္ေတာ့ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတဲ့ တံခါးဖြင့္အႏုပညာမူ၀ါဒနဲ႔ ကဗ်ာဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ အရမ္းျပတ္က်န္ခဲ့တာမ်ဳိးျဖစ္ေနမယ္။ ေျပာရရင္ေခတ္ေဟာင္းကဗ်ာေဗဒက အံမ၀င္ေတာ့တဲ့အတြက္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ရမယ္။ ကမၻာေပၚမွာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အေျခအေန အရွိန္အဟုန္နဲ႔အညီ ႏိုင္ငံတကာသို႔ ဆက္သြယ္ပ်ံသန္းႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားလည္း မ်ားလာျပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ကဗ်ာေဗဒက ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ ကဗ်ာေဗဒထက္ကို ျမင့္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဦးတည္းက ခ်ည္းလုပ္လို႔မရပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း enforcement အပိုင္းမွာ အားနည္းေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ ဣေႁႏၵရရ၊ သိကၡာရွိရွိ၊ ကဗ်ာအလုပ္လုပ္ႏုိင္ဖို႔ ကုိယ့္ကဗ်ာေဗဒက အားကုိးေလာက္တဲ့ကဗ်ာေဗဒျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္ျပင္းျပင္း ေလးကိုင္ထားတာ၊ ထိလိုက္လွ်င္ တံုးကနဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ ဟာေတြကေတာ့ လန္းတယ္၊ အရွင္းပဲ။ ဒီကဗ်ာပစၥည္းေတြက ဓာတုဓာတ္ၾကြင္းေတြ၊ က်မ္းမာေရးဆိုင္ရာစစ္ေဆးခ်က္ေတြ သတ္မွတ္ထားသင့္သလား။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္ေစ်းကြက္မ်ဳိးေတြကို ကဗ်ာပစၥည္း တင္ပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး sensitive ျဖစ္တယ္။ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္။



သိုးထိန္း (အႏၲိမ)

၂ဝ၁ဝ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ရက္

အလြမ္း

ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ အပူေငြ႕ဟာလိႈက္ခနဲတက္လာသည္။ အခါအားေလွ်ာ္စြာ သူမကိုသတိရမိသည္။ ရယ္သံမ်ားသည္ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သျဖင့္ ထြက္လာရသကဲ့သို႔ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္ေနသည္။ ေမးခြန္းသည္ ေျဖရွင္းခ်က္ ေကာင္းေကာင္းကို ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည္။ ဝဲက်လာေသာဆံႏြယ္မ်ားၾကားတြင္ စံပယ္ပြင့္တို႔ရွိမေနေတာ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ရနံ႔ကေတာ့ ရၿမဲတိုင္းရေနသည္။ ရင္ထဲမွအပူေငြ႕သည္ သူမကိုသတိရမိသည့္အခါ လိႈက္ခနဲတက္လာတတ္သည္။ ေနမင္း၏ စူးရွေသာအလင္းေရာင္ကို မည္သည့္အရာကမွ် ကြယ္ကာမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာျဖင့္ နာရီလက္တံတို႔ေရြ႕ေနေပလိမ့္မည္။

သူမေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္လား။ ေမးခြန္းဟာ လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံလိုက္ရသည္။ ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးသံတို႔အား တပ္အပ္ေသခ်ာျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေကာင္းကင္၏အနားသတ္မ်ဥ္းအထိ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္သည့္ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္ ခဲ့သည္။ ေလာကႀကီးစတင္ျဖစ္ထြန္းခ်ိန္ကတည္းက တရားမွ်တမႈသည္အလည္ေရာက္မလာေတာ့ေခ်။ စံပယ္႐ံုေလးေနရာတြင္ ပိႏၷဲပင္တစ္ပင္ေျပာင္းစိုက္လိုက္သည္။ ပိႏၷဲသီးသည္စား၍ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေစာဒက မတက္မိ၍ ပိႏၷဲပင္အားႏႈတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပသို႔ဆိုေစ ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္မိသည္ႏွင့္ အပူေငြ႕သည္ လိႈက္ခနဲတက္လာေပလိမ့္ဦးမည္။

တစ္ခါတရံတြင္ သိုသိပ္စြာဝွက္ထားေသာ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားသည္ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ၾကြင္းအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ တည္ရွိေနတတ္သည္။ သူမကိုသတိစိတ္တို႔ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမသည္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းကိုကား သဲသဲကြဲကြဲ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘံုဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ေလဝင္ေလထြက္မေကာင္းသလို ေငးၾကည့္ခ်င္စရာ ဆည္းဆာအလွလည္း မရွိခဲ့ပါ။ ယခုလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ သူမႏွင့္ အတူမထိုင္ခဲ့ဖူးပါ။ ဘယ္ေနရာတြင္မွ မထိုင္ဖူးျခင္းလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ စံပယ္တစ္ပြင့္တေလမွ် ေကာက္ရခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုသည့္ အေမးစကားကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ရပ္တန္႔ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိၿပီဟုထင္သည္။ မနက္ျဖန္မနက္ေနထြက္မည္လား။ ေသခ်ာေအာင္ ဓာတ္ဘူးအဖံုးကိုဖြင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။ အကယ္၍ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ လမင္းသာ ဓာတ္ဘူးအတြင္းေရာက္ရွိေနခဲ့ပါလွ်င္ …



ၾကက္သြန္

01-12-2010