ေတာင္ေပၚေရာင္စဥ္ဓါး၊ ဂိမ္း

လယ္ဗယ္ကို ေရြးျပီးတာနဲ႕

တသမ္းသမ္းတေ၀ေ၀ ေနလို႕မရေတာ့ဘူး

စထြက္တာနဲ႕ အစြမ္းကုန္လွဳပ္ရွား

မ်က္ေစ့ရွင္ရွင္၊ လက္ရွင္ရွင္ထား

ရသမွ် အကုန္စား

မီးအစိမ္းလင္းေနသမွ် အကုန္စား၊ တြီ တြီ

ဒီေဘာနပ္စ္ေတြ စားထားမွ ေရာင္စဥ္ဓါးရမယ္

'ေရွ႕အပတ္ထဲ ျပန္မရရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေရွာ့ခ္ရွိတယ္'

ေရာင္စဥ္ဓါးရမွ မီးနဂါးကို ႏိုင္မယ္

ေတာင္ေပၚလမ္းမွာ ဘယ္လမ္း၊ ညာလမ္း

ညာဘက္လမ္းကိုေရြး

ေရွ႕ခလုတ္၊ ေအာက္ခလုတ္ တစ္ျပိဳင္တည္းႏွိပ္

ေတြ႕သမွ် ခုတ္၊ လိုက္ခုတ္၊ တြီ

'ငါလည္း ရွာေနတာပဲကြာ၊ ရမွ မရတာ'

ေတာင္ၾကားကတက္လာမယ့္ တိမ္ေတြကို ေစာင့္

အၾကီးဆံုးေပၚလာရင္ ေပၚနဲ႕ ေရွ႕ခလုတ္ႏွိပ္၊ တိမ္ေပၚေရာက္

အေပၚဆံုးေရာက္ရင္ ေရွ႕ႏွစ္ကြက္ဆက္ႏွိပ္၊ တြီ

အဲဒါ ေတာင္ထိပ္ပဲ၊ ေနာက္ဆံုးစတိတ္ခ်္ပဲ

'ငါ အိမ္မွာ မရွိဘူးေျပာလိုက္၊ အျပင္သြားေနတယ္ေျပာလိုက္'

အဲ့ဒီမွာ ဆရာေကာင္ေတြခ်ည့္ပဲ

မင္းလည္း ဆရာေကာင္ျဖစ္ေနျပီပဲ

ေသြးမကုန္ေသးသ၍. . . ခ် ။ ။

ေမာင္ျပည့္မင္း

၂၀၀၉

သုိက္တူးသမားတေယာက္အေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပခ်က္

ေၾကးစားကလည္း ေၾကးစားပီသတယ္
ရန္သူကလည္း ရန္သူပီသတယ္
လူကလည္း လူပီပီသသ။

မနက္ခင္းမွာ အရက္နာက်တယ္
ေန႔လယ္ခင္းမွာ စိတ္ဓာတ္က်တယ္
ညေတြမွာ ရင္ကြဲနာေတြက်တယ္။

တီတူးၿပီးေရာင္းလုိ႔ ရတယ္
ဆံပင္ျဖတ္ၿပီးေရာင္းလုိ႔ရတယ္
တုိင္းျပည္ကိုလက္ညႇဳိးထုိးၿပီးေရာင္းလုိ႔လည္းရတယ္။


ဘာမနာလုိစရာရွိလဲ
အင္ဒ႐ူး၀ုိင္းယက္က ကုိယ္ပုိင္ကြၽန္းမွာ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္
ငါက ကိုယ္ပုိင္အလြမ္းအေဆြးေတြနဲ႔ ကဗ်ာေရးတယ္။

ဘာမနာလုိစရာရွိလဲ
မင္းနဲ႔ငါလည္း ေငြလိုေနတယ္
လူသန္းေပါင္း (၆၀) လည္း ေငြလုိေနတယ္
အေမရိကန္အစိုးရမွာလည္း ေငြလုိေနတယ္။

ဘာမနာလုိစရာရွိလဲ
သုဘရာဇာက အေလာင္းအလွျပင္တယ္
ငါက စာအုပ္အလွျပင္တယ္
ေသြးဆာရင္ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္တယ္။

ပန္းအလွစုိက္ၿပီး
ယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာလူသားကမၻာမွာ
ေခြးအလွေမြးၿပီး
ယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာလူသားကမၻာမွာ။

ဘာမနာလိုစရာရွိလဲ
ကုိယ္က ေတာနက္တယ္
ေလာကက ငါးမန္းေပါတယ္
အသား အသားခ်င္းမုိ႔ မွားယြင္းမိခဲ့တယ္။


သစ္ေကာင္းအိမ္

လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ႔ အိပ္မက္

တေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္တစ္ခု မက္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အိပ္မက္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာမယ္ဆုိရင္ လူအမ်ားစုက `ညက ငါ အိပ္မက္မက္တယ္´ ဒါမွမဟုတ္ `မေန႔ညက ငါ အိပ္မက္တစ္ခု မက္တယ္´လို႔ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အိပ္မက္ကေတာ႔ ေနပူပူ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ မက္ခဲ႔ပံုေပၚပါတယ္။ အဲဒီေန႔လည္ခင္းမွာ အမွန္တကယ္ ပူ မပူ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး ေနပူမယ္ဆုိတာကို ထင္ေၾကးျဖင္႔ ေျပာဆုိျခင္းျဖစ္၍ စာဖတ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔အား ခြင္႔လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညအခ်ိန္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အလုပ္လုပ္ျခင္းျဖင္႔ ကုန္ဆံုးေစသျဖင္႔ မနက္ေစာေစာပိုင္းမွသည္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းအထိ အိပ္တတ္၍ အိပ္မက္သည္လည္း ေန႔ခင္းဘက္ႀကီး ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သာမန္အားျဖင္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္မက္မ်ားကို ယံုၾကည္ေလ႔ရွိသူ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိ႔အတြက္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အား အိပ္မက္မမက္သူဟု မယူဆေစလိုပါ။ အိပ္မက္ေတြကို မွတ္သား ျပန္ေျပာ နိမိတ္ေကာက္ ပံုေဖာ္တတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဟုသာ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခု အိပ္မက္ကေတာ႔ နည္းနည္းထူးဆန္းေနပါသည္။ ႏုိးႏုိးျခင္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနသည္ဟူေသာ အသိတရားတစ္ခုကို ဘယ္ကမွန္းမသိ လက္ခံရရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ကႏိုးေတာ႔ ညေန သံုးနာရီထုိးေနၿပီ။ ညေနခင္းေနက အီလည္လည္ႀကီး ပြင္႔လို႔ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနသည္။ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္မက္မွ ႏုိးလာျခင္းမဟုတ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏုိးလာျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္မက္ကေတာ႔ အိပ္ယာထဲမွာ ဆက္မက္ေနပံု ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရမိုးခ်ိဳးရန္အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္စဥ္အတြင္းမွာပဲ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိေနပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္ခုခု ေျပာေနပံုပဲ။ `ခ်စ္ေသာ ေဖေဖာ္၀ါရီ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေရာက္လာၿပီး သူမ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္လုိ႔´ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာျပတာလား… ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး… သိသလိုရွိေနေသာ သိမႈက ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔မွ မသိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ႔ အိပ္မက္ကို ေမ႔သလို ရွိသြားၿပီ။ `ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သြားေတာ႔မယ္…´ အိမ္ခန္းထဲကေန လမ္းမကို ဖြင္႔ခ်လိုက္ေတာ႔ တခ်ိဳ႕လူေတြက တအိအိနဲ႔… တခ်ိဳ႕လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔… ဂနာမၿငိမ္တာကို ေတြ႔ေနရတယ္။ သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ဒြိဟျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း မေရမရာလမ္းေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ ညေနခင္းကေတာ႔ အေဟာင္းတန္းထဲမွာေတာင္ ရီဂ်တ္ထိသြားတဲ႔ အကၤ်ီတစ္ထည္လို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆုတ္ခြာေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ညေနခင္းကို ဂရုတစိုက္ ၾကည္႔မေနဘဲ ကုိယ္႔အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ႏုစဥ္အခါတုန္းကေတာ႔ အခုလို ညေနခင္းမ်ိဳးကုိ `အသည္းကြဲညေန ငါးနာရီခြဲ´ လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္တြယ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္ေလာက္ ညေနခင္းက ေငးေမာခ်င္စရာ မေကာင္းေတာ႔ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ႔္အလုပ္ဆုိတာက လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ၿပီး လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာၾကည္႔တာပါပဲ။ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ညဥ္႔နက္တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ၿပီးရင္ မိုးေသာက္ခ်ိန္နီးပါးေလာက္မွာ စကားလံုးမ်ားအျဖစ္ စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚ ေရးေရးခ်တာပါ။ ညေနခင္းလူတခ်ိဳ႕က အိပ္တန္းျပန္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ညထဲကို လူတခ်ိဳ႕ ထုိးစိုက္ဆင္းလာသလိုပါပဲ…။ အလင္းေရာင္ေတြ ကြက္တိကြက္ၾကား စြန္းထင္းေနတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားရင္း အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္စဥ္းစားမိတာပါ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမရိကန္ အိတ္စ္ပရက္စ္ကု၀န္ထမ္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတာင္ႀကီးက ႏွင္းဆီပြင္႔ေတြ လာပို႔ေပးတာပါ… ၿပီးေတာ႔ သူက ေျပာေသးတယ္ `ပန္းေတြ ႏြမ္းကုန္မွာစုိးတဲ႔အတြက္ သူ႔ေဆာင္းဥတုထဲ ထည္႔သယ္လာခဲ႔တာ´ တဲ႔… ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္တုိက္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီက ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနေတာ႔ သူ ေတာ္ေတာ္ သည္းခံၿပီး ေသာက္သြားရရွာတယ္…´ေအးဗ်ာ… ဘရာဇီးက ေကာ္ဖီဆုိေတာ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္စကား ေျပာလုိက္မိသလား မသိဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာမို႔ သိပ္မေသခ်ာဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရဲကင္းက ရဲက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွမ္းတားတယ္… `ေဟ႔လူ… ဘယ္သြားမလို႔လဲ…´ `ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါ´ `ဒီအခ်ိန္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး´ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္ကို သူခိုးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆင္ဆင္တူလားလို႔ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည္႔ေနပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူခိုးတစ္ေယာက္ပါ။ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ခုိးယူၿပီး စာေရးစားေသာက္ေနတဲ႔ သူခိုးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ရွင္းျပလို႔မရတဲ႔ အေျခအေနမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မူးယစ္ရီေ၀ေနဟန္ေဆာင္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္လမ္းထဲက ျဗဴတီဆလြန္းလို႔ အမည္ခံထားတဲ႔၊ ေကာင္မေလးေတြက ဧည္႔သည္ကို ႏွိပ္ေပးၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ႔ ဧည္႔သည္ေတြဆို ေကာင္မေလးေတြကို ျပန္ႏွိပ္ေပးလို႔ရတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းတစ္ခုကို သြားမလုိ႔ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ရဲသားလည္း အဲဒီေတာ႔မွ စိတ္ခ်သြားတဲ႔ဟန္နဲ႔ `ေကာင္းၿပီ…သြားေတာ႔´လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခတ္ေဟာင္း၀တၳဳေတြထဲကလုိ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္မသြားပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေလခၽြန္ၿပီး ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာ ဟန္ပ်က္လုိ႔ မရပါဘူး။ အကုန္လံုးက ဟန္မပ်က္ ေနေနၾကတာမဟုတ္လား…။

လမ္းမေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ တိတ္တဆိတ္ေသေနတဲ႔ အနက္ေရာင္ ေျမြႀကီးေတြလိုပါပဲ… အလင္းေရာင္စူးစူးရွိတဲ႔ ေနရာေတြကို ပိုက္ဆံအထပ္လုိက္နဲ႔ ရမၼက္ထူထူ လူတခ်ိဳ႕ ပိုးဖလံေတြလို တိုးေ၀ွ႔သြားေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက မယ္လိုဒီမမွန္တဲ႔ အသံေတြနဲ႔ ရစ္သမ္ပ်က္ေနတဲ႔ ဂီတေတြ ဖိတ္လွ်ံက်ေနပါတယ္။ အကာကြယ္ေရာင္းတဲ႔ ေကာင္ေလးေတြ တကၠစီတစ္စီးဆိုက္တုိင္း ေျပးကပ္သြားတဲ႔ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို မနက္ဆုိရင္ ေစ်း၊ ညဆုိရင္ ႏိုက္ကလပ္… မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြ ၾကားထဲမွာ အတုိင္းသား ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေငြအေၾကြေတြကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ထုိင္ေရေနပါတယ္။ ဓါတ္မီးတုိင္ေအာက္မွာေတာ႔ ဆုိက္ကားတစ္စီး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ဆုိက္ကားေရာ ဆုိက္ကားဆရာပါ ျခင္မကိုက္သလို၊ အိပ္ယာမလုိသလို လမ္းဓါတ္မီးတုိင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ။ လူရိပ္ျမင္ရင္ ထုိးထုိးရပ္တတ္တဲ႔ ေစ်းႀကိဳကားေတြ ထြက္လာေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ျပန္ဖို႔ သတိရတာပါ။ ဒါဆုိရင္ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆလို႔ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္က ရံုးဆင္းလက္မွတ္ ထုိးစရာမလိုသလို အခ်ိန္မွတ္ကဒ္ျပားကိုလည္း တာလီစက္ထဲ ထိုးထည္႔ေပးစရာ မလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ျမင္သမွ် ထိေတြ႔သမွ် အရာအားလံုးကို ဘာသာစကားထဲ ထုိးသြင္းတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က စာေရးတာလို႔ ယံုၾကည္သတ္မွတ္ထားတာပါ။ စာေရးတာ အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾသဇာလႊမ္းမုိးသူတစ္ဦးက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံခဲ႔ပါဘူး။ တတ္ႏုိင္သမွ် တစ္ဦးတည္း လုပ္ႏုိင္တဲ႔ ဒီအလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိတ္မွိတ္ခ်စ္ေနမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ ၀ိုင္းပယ္ခံရျခင္း၊ မြန္းၾကပ္မႈမ်ားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္တိုးရေလ႔ ရွိပါတယ္။

စာေရးဖုိ႔ စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ခ်ိန္က်ေတာ႔မွ အိပ္မက္အေၾကာင္း တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတာပါ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေနေရာင္ျခည္ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေ၀ဖန္ေနတာပါ။ `ရွင္က လူေတြအားလံုးထဲမွာ အေကာက္က်စ္ဆံုး ျဖစ္ပံုရတယ္… ရွင္႔မ်က္လံုးေတြက ေႏြဦးထဲမွာ ရင္႔မွည္႔ေနတဲ႔ သစ္သီးေတြလုိ ေႏြးေထြးခ်ိဳၿမိန္ေနၿပီး ရွင္႔အျပဳအမူက ေအးစက္အက္ကြဲေနတယ္´ `မဟုတ္ေသးပါဘူး…´ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ျပန္ရွင္းျပမွျဖစ္မယ္…။ ဒီမနက္ေတာ႔ စာမေရးေတာ႔ဘဲ ေစာေစာအိပ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာခင္းၿပီး အိပ္မက္ကို ေစာင္႔ေနလိုက္တယ္…။ အေတာ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးတဲ႔အခ်ိန္တုန္းက အိပ္ယာကို ေခါက္သိမ္းခဲ႔ၿပီး အိပ္မက္ကိုမွ ေခါက္မသိမ္းခဲ႔တာ…။

အိပ္မက္က အိပ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားပံုရတယ္။

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ ထပ္မမက္ေတာ့ပါ။

မိုးလႈိင္ည

ငါ ့ဆံပင္ေတြရွည္ေနၿပီ

ငါ ့ဆံပင္ေတြရွည္ေနၿပီ …
ငါ ့အေတြးစေတြကလည္းရွည္ရွည္လ်ားလ်ား
စာကိုေတာ ့ခပ္တိုတိုုပဲ ငါေရးတတ္ခ်င္ေတာ့တယ္…

ငါ ့အိမ္မက္ေတြရွည္ရွည္လ်ားလ်ား့
ငါ ကေတာ ့ညတာတိုတိုေတြပဲလိုခ်င္ေတာ ့တာ
မိုးလင္းလို ့မ်က္ႏွာသစ္ရင္
ငါ ဘာလို ့အသက္ရွင္ေနေသးတာလဲ ….?
ေမးခြန္းက မေရရာပါ..(ထို ့ေႀကာင္ ့ေၿဖဆိုရန္မလိုအပ္)

ကဗ်ာရွည္ေတြဖတ္မိေနတယ္
၀တၳဳအရွည္ႀကီးေတြဖတ္္မိေနတယ္…
အခန္းဆက္ဘ၀ေတြမွာ
အဓိပၸါယ္က မရွိၿခင္းသက္သက္…..။

ငါ ့ဆံပင္ေတြရွည္လာၿပီ
ငါ ့ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ေတြရွည္လ်ားလာၿပီ
ငါ ့အသက္ကိုေတာ ့ခပ္တိုတိုပဲေနခ်င္ေတာ ့တယ္….။

ငါ့ေၿခေထာက္ေတြ ရွည္လ်ားလာၿပီ
ငါ့ခရီးလမ္းေတြ ပုိရွည္လ်ားလာၿပီ
ငါကေတာ့ အတုိဆုံးလမ္းကုိပဲ ေရြးသြားခ်င္ေနမိ…

ငါညွပ္ခ်လုိက္တဲ့ ဆံပင္ေတြလုိ
ငါ့မာန…
ငါ့ အတၱေတြ အေထြးလုိက္ ၿပဳတ္က်သြားတဲ့ေန႔

ငါ ….
သံသရာ….

ရွည္မေနခ်င္ေတာ့…


မုိးလႈိင္ည

'ေတာ္ရုံသာေျပာ'

ဘာလဲ။ ဘာလဲ။ အလန္႔တၾကား အႏုပညာလား၊ အႏုပညာဆိုတာလား။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ သိပ္မဟုတ္ပါဘူး။ လိင္စိတ္၊ ကိုယ့္ေဘာလံုးအသင္း ႏိုင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္၊ ထမင္းဆာျခင္း၊ အိပ္ငိုက္ျခင္း၊ ေငြတစ္ေထာင္တန္ ဆယ္ရြက္ေလာက္ ေကာက္ရလိုက္ျခင္း၊ ဥကၠဌျဖစ္သြားျခင္း၊ အရက္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ရမည့္ ဧည့္ခံပြဲဖိတ္စာရျခင္း၊ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ေကာင္းစားသြားျခင္း၊ မုန္းသူတစ္ေယာက္ ပ်က္စီးသြားျခင္း၊ အစရွိေသာ ကိစၥမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ကေလးမ်ား၊ ဘ၀မွာ အေရးပါသည္ဟု ထင္ထားေသာ အေသးအဖြဲ ကေလးေတြလုိပါပဲ၊ သိပ္အေရးႀကီးသည္ဟု မထင္ပါ။

ငါ အႏုပညာတစ္ခု ဖန္တီးလိုက္ၿပီ၊ ငါဖန္တီးေသာ အႏုပညာကို ေလာကကိုေပးအပ္လိုက္ၿပီလို႔ ထင္တတ္ၾကသည္။ အျပစ္မတင္ပါ။ သမိုင္းမွာ လိုအပ္တာေတြထက္ ပိုၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ပီကာဆို ပန္းခ်ီမဆြဲခဲ့လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ိမ္းစ္ဂၽြိဳက္စ္တို႔ ကပ္ဖကာတို႔ ကမ်ဴးတို႔ ၀တၳဳမေရးခဲ့လည္း ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလေရာ့တို႔ အက္ဇရာေပါင္းတို႔ ဗ႐ႈိးတို႔ န၀ေဒးတို႔ ကဗ်ာမေရးခဲ့လည္း ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမ၀တီမင္းႀကီးနဲ႔ ျပင္စည္မင္းသား၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔၊ ကိုေစာညိန္းတို႔ သီခ်င္းေတြ မစပ္ခဲ့ရင္လည္း ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အႏုပညာဆိုတာေတြအားလံုး အစထဲက မရွိခဲ့ရင္ (စကားပမာ ေျပာတာပါ) ဘာျဖစ္မလဲ။ အႏုပညာမရွိတဲ့ ေလာကႀကီးပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စိတ္ကူးေပါက္လို႔ ထလုပ္လိုက္တာ ၾကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆိုင္ ကာရံသင့္ၿပီး တစ္ခုခုျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒါကို အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ၿပီး ေက်နပ္သြားတယ္။ အဲဒါကို အႏုပညာပဲလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ လူေတြကလည္း အဲဒါအႏုပညာပဲလို႔ လိုက္ေျပာၾကတယ္။ ဒါပါပဲ။

လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေသာလူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူအိပ္လိုက္ရတာမ်ဳိး။ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ အလြန္ပင္ပန္း ႏြမ္းႏြယ္ေနခိုက္ ေရတ၀ခ်ဳိးလုိက္ရတာမ်ဳိး၊ အရက္ေကာင္းတစ္ခြက္ကို တစ္ရွိန္ထိုးေမာ့ၿပီး ပါးစပ္ထဲက ခါးသက္ေစးပ်စ္ေသာ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေထြးလိုက္ရတာမ်ဳိး၊ သိပ္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းနဲ႔ ထမင္းတ၀ စားလိုက္ရတာမ်ဳိး လိုပါပဲ။ ပိုခ်င္ရင္ ဒါထက္ နည္းနည္းပဲပိုမယ္ ။

သမိုင္းမွာ လူေတြဟာ လိုတာထက္ပိုၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕တတ္ၾကလို႔ အႏုပညာ ဆိုတာလည္း တကယ္ရွိတဲ့ ေနရာထက္ ပိုျမင့္တယ္လို႔ ထင္ေနရတာပါပဲ။ အႏုပညာ ဆိုတာ လူ႔အလုပ္တစ္မ်ဳိးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေျပာၾကတာလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ အဲဒီ အႏုပညာရွိလို႔ ေလာကႀကီး ေနေပ်ာ္တယ္ဆိုတာကို မျငင္းလုိပါဘူး။ လူအားလံုး ခံစားႏိုင္ရင္ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့... သူ႔ထက္အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သတိျပဳမိၾကဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ ။

(ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)

(Source: http://www.tazar.co.cc/2009/08/blog-post_08.html)